XX. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 3 ustawy nowelizującej jest zgodny z zasadą ochrony praw nabytych oraz zasadą ochrony interesów w toku wynikającymi z art. 2 Konstytucji.

Kwestionowany przepis jest regulacją przejściową, która przyznaje pracownikom zatrudnionym co najmniej 5 lat w służbie prawnej Trybunału możliwość przystąpienia do egzaminu sędziowskiego w terminie 36 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej. Trybunał uznał, że zaskarżony przepis przyznaje wystarczający termin realizacji uprawnienia nabytego przez pracowników zatrudnionych co najmniej 5 lat w służbie prawnej Trybunału. Ustawodawca bez żadnych dodatkowych wymagań (np. konieczności dalszego zatrudnienia w Biurze Trybunału Konstytucyjnego czy nawet dalszego wykonywania czynności związanych ze stosowaniem lub tworzeniem prawa) przyznał pracownikom, którzy nabyli prawo do przystąpienia do egzaminu sędziowskiego, 3-letni termin na podjęcie decyzji, przygotowanie się i przystąpienie do tego egzaminu. Kwestionowany przepis, jak wskazuje przebieg procesu legislacyjnego, został przewidziany przez ustawodawcę w celu zabezpieczenia praw nabytych przez określoną grupę pracowników Trybunału, czy ewentualnych przedsięwzięć rozpoczętych pod rządami ustawy o TK, i umożliwia ich realizację w określonym przedziale czasowym.

XXI. 1. Trybunał Konstytucyjny, przystępując do rozpoznawania niniejszej sprawy, wyłączył stosowanie określonych przepisów ustawy o TK po nowelizacji, które uniemożliwiały wydanie orzeczenia bez zwłoki. Dotyczyło to: 

- wymagania udziału co najmniej 13 sędziów Trybunału do orzekania w pełnym składzie (por. art. 44 ust. 3),

- wyznaczania terminów rozpraw, na których rozpoznawane są wnioski, według kolejności wpływu spraw do Trybunału (por. art. 80 ust. 2),

- wyznaczania terminów rozpraw w sprawach orzekanych w pełnym składzie nie wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od dnia doręczenia uczestnikom postępowania zawiadomienia o jej terminie (por. art. 87 ust. 2),

- wydawania orzeczeń w pełnym składzie większością 2/3 głosów (por. art. 99 ust. 1).

Pomijając w procesie stosowania prawa powyższe regulacje, Trybunał nie przesądzał jednak na początku postępowania kwestii ich mocy obowiązującej czy zgodności z Konstytucją. Rozpoznanie sprawy wykazało, że wszystkie wymienione przepisy są niezgodne z Konstytucją, niezależnie od niekonstytucyjności całej ustawy nowelizującej.  To znaczy,  że ich pominięcie  podczas ustalania właściwych podstaw orzekania w niniejszej sprawie nie wpłynęło na prawidłowość wydanego wyroku.