Przystępując do rozważenia tego zagadnienia, warto najpierw sprecyzować, jakie reguły proceduralne mogłyby zostać naruszone. Zarówno stanowisko prokuratora generalnego, jak i wypowiedzi popierających je komentatorów wskazują na trzy takie reguły. Po pierwsze, Trybunał powinien orzekać w składzie co najmniej 13 sędziów (art. 44 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o TK w brzmieniu ustalonym ustawą z 22 grudnia 2015 r. – dalej jako ustawa o TK). Po drugie, Trybunał powinien rozpoznawać sprawy według kolejności ich wpływu (art. 80 ust. 2 ustawy o TK). Po trzecie, rozprawa nie może odbyć się wcześniej niż po upływie sześciu miesięcy od dnia doręczenia uczestnikom postępowania zawiadomienia o jej terminie (art. 87 ust. 2 ustawy o TK).

Złowieszcze brzmienie

Dwa ostatnie przepisy mają charakter porządkowy. Ich naruszenie z pewnością nie stanowi uchybienia na tyle znacznego, by mogło pociągać za sobą wadliwość samego wyroku, a tym bardziej uzasadniać oceny, że stanowisko Trybunału w ogóle nie jest orzeczeniem.

Znacznie większy ciężar gatunkowy ma zarzut nieprawidłowego składu Trybunału. Wyrok z 9 marca 2016 r. wydało bowiem 12 sędziów, a w myśl art. 44 ustawy o TK powinno orzekać co najmniej 13 sędziów. Niewątpliwie zatem przy wydawaniu wyroku z 9 marca skład orzekający był sprzeczny z art. 44 ustawy o TK. Konsekwencje takiego uchybienia nie zostały określone w tej ustawie. Jednakże w sprawach w niej nieuregulowanych stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego (art. 74 ustawy o TK). Zgodne zaś z art. 379 pkt 4 k.p.c, jeżeli skład sądu był niezgodny z przepisami prawa, zachodzi nieważność postępowania. Bez wątpienia zatem postępowanie zakończone wydaniem wyroku TK z 9 marca 2016 r. byłoby dotknięte nieważnością.