W swoim orzecznictwie Trybunał przyjmuje, że orzeczenie o niekonstytucyjności danej regulacji nie może wynikać wyłącznie z abstrakcyjnego stwierdzenia niedookreśloności tekstu prawnego. Pozbawienie mocy obowiązującej przepisu z powodu braku wymaganej precyzyjności czy jasności prawa powinno być traktowane jako środek ostateczny, stosowany dopiero wówczas, gdy inne metody usuwania wątpliwości dotyczących treści przepisu, w szczególności przez jego sądową interpretację, okażą się niewystarczające. Podtrzymując to stanowisko, Trybunał stwierdził, że w aktualnym orzecznictwie sądowym nie występują istotne rozbieżności w wykładni zakwestionowanych przez skarżącego elementów definicji legalnej występku o charakterze chuligańskim w stopniu, który uniemożliwia ustalenie treści tej definicji. Znamię „działania publicznie” należy do znamion utrwalonych w tradycji polskich regulacji karnych i istnieje w szeregu przepisów obowiązującego kodeksu karnego. Z kolei znamiona działania „bez powodu albo z oczywiście błahego powodu” oraz „okazywania przez to rażącego lekceważenia dla porządku prawnego” są znamionami ocennymi, których niedookreśloność nie przekracza poziomu akceptowalnego z punktu widzenia wymagań jasności i precyzyjności regulacji karnej. Stosowanie znamion ocennych jest przy tym techniką znaną prawu karnemu i nierzadko konieczną ze względu na potrzebę wykluczenia nadmiernej kazuistyki regulacji. Co więcej, przy określeniu, czy czyn spełnia kryteria ustalone w art. 115 § 21 k.k., miarodajny pozostaje bogaty dorobek orzecznictwa i doktryny, wypracowany na podstawie bardzo podobnej definicji zawartej w kodeksie karnym z 1969 r. oraz na gruncie obowiązującego k.k. z 1997 r.

Ponadto, w ocenie Trybunału, PRL-owska geneza instytucji występku o charakterze chuligańskim nie może przesądzać o stwierdzeniu niekonstytucyjności art. 115 § 21 kodeksu karnego. Ta sama instytucja prawna, funkcjonująca w innym otoczeniu normatywnym i aksjologicznym, może bowiem służyć realizacji zupełnie innych celów niż te, które były pierwotnie zakładane. Przywracając do obowiązującego kodeksu karnego instytucję występku o charakterze chuligańskim na mocy ustawy z 2006 r. ustawodawca miał na celu zaostrzenie odpowiedzialności karnej oraz zwiększenie sprawności sądzenia i karania osób, które popełniają drobne, uciążliwe przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu i mieniu. Chodziło przede wszystkim o zachowania tzw. pseudokibiców związane z meczami piłkarskimi, a także o przypadki wandalizmu polegające na dewastacji mienia użyteczności publicznej. Cele te, mające uzasadniać utrzymanie przez ustawodawcę instytucji występku o charakterze chuligańskim, nie straciły aktualności.