Według Trybunału należy zwrócić uwagę, że zakres odpowiedzialności Skarbu Państwa może zostać poszerzony o wypłacanie rekompensat za szkody wyrządzone przez inne gatunki zwierząt podlegające ochronie. Zgodnie z art. 126 ust. 12 u.o.p. Rada Ministrów jest upoważniona do określenia również innych gatunków zwierząt zagrożonych wyginięciem i wyrządzających szkody w gospodarce człowieka, za których szkody będzie odpowiadał Skarb Państwa. Przyjęty model odpowiedzialności zapewnia potrzebną elastyczność regulacji prawnej, ponieważ lista gatunków objętych ochroną jest zmienna i zależna od wielu czynników, w tym od warunków biologicznych i środowiskowych.

Drugi z zakwestionowanych przepisów dotyczy współdziałania z regionalnymi dyrektorami ochrony środowiska (w parkach narodowych zadanie to wykonują ich dyrektorzy) w zabezpieczaniu mienia przed szkodami wyrządzanymi przez zwierzęta określone w art. 126 ust. 1 zakwestionowanej ustawy.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że współdziałanie nie może być pojmowane jako ustawowe zezwolenie dla właścicieli lub użytkowników mienia, jak przyjmuje wnioskodawca, ale jako wskazanie potrzeby współpracy w zabezpieczaniu zagrożonego mienia. Dlatego przepis ten nie ogranicza możliwości podejmowania przez wszystkich zainteresowanych właścicieli oraz użytkowników współdziałania z organami administracji publicznej. Wystąpienie do regionalnego dyrektora z wnioskiem o udzielenie pomocy w zabezpieczeniu majątku przed szkodami nie wymaga specjalnej podstawy prawnej. W demokratycznym państwie prawnym istotą administracji publicznej i szerzej władz publicznych jest wykonywanie zadań na rzecz społeczeństwa i we współpracy z nim.

Obowiązkiem właściciela jest dbałość o swój majątek i podejmowanie starań w celu jego ochrony. Właściciel lub użytkownik mienia przewidując możliwość wyrządzenia szkody przez zwierzęta objęte ochroną gatunkową, w pierwszej kolejności sam powinien podjąć stosowne czynności, zmierzające do uniknięcia szkody lub zminimalizowania jej rozmiarów.