Z Karty Nauczyciela wynika także, że nadanie im statusu nauczyciela nie było też intencją ustawodawcy.

Ponadto, skarżący jako instruktor praktycznej nauki zawodu, zatrudniony w zakładzie pracy nie podlegał nadzorowi pedagogicznemu dyrektora szkoły. Nadzór ten wprowadzony został dopiero w 2001 r.

Zaskarżona regulacja nie narusza także art. 2 konstytucji, ponieważ skarżącemu nie przysługiwało prawo podmiotowe lub maksymalnie ukształtowana ekspektatywa nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego.

Na podstawie § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia z 1988, instruktorzy praktycznej nauki zawodu zostali objęci przepisami m.in. art. 86-88 i 90 ustawy Karta Nauczyciela, co oznaczało, że mogą oni przechodzić na wcześniejszą emeryturę po spełnieniu takich samych warunków jak nauczyciele. Dla skarżącego wynikało stąd również, że po zatrudnieniu w szkole na stanowisku nauczyciela praktycznej nauki zawodu, okres pracy wykonywanej w charakterze instruktora praktycznej nauki zawodu był zaliczany do stażu pracy wymaganego do uzyskania uprawnienia do wcześniejszej emerytury. Jednakże nieuprawnione jest oczekiwanie skarżącego, że od tej pory powinien on dzielić konsekwentnie losy grupy zawodowej nauczycieli, zaś ustawa kompensacyjna pozbawiła go tych uprawnień, w sposób którego nie mógł przewidzieć ani też się do niego przygotować.

Trybunał zwraca uwagę, że już od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1989 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, skarżący mógł się zorientować, że nie będzie mu przysługiwało uprawnienie do wcześniejszej emerytury ani też, że nie zostanie objęty ustawą o emeryturach pomostowych. Ustawa ta pozbawiła nauczycieli prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 88 Karty Nauczyciela. Prawo takie zachowali tylko nauczyciele urodzeni przed 1 stycznia 1949 r. oraz nauczyciele urodzeni po 31 grudnia 1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełnili warunki określone w art. 88 ust. 2a Karty Nauczyciela.