Trybunał Konstytucyjny nie podzielił wątpliwości pytającego sądu.

Zakwestionowany przepis ma zastosowanie do podmiotów, które wykorzystują gospodarczo własność publiczną bez tytułu prawnego, a także – jak było w sprawie leżącej u podstaw pytania prawnego – gdy są w złej wierze, gdyż odmawiają wydania nieruchomości na żądanie właściciela. Chodzi zatem w tej sytuacji o podmioty, które mają świadomość, że nie przysługuje im tytuł prawny do nieruchomości, a mimo to nie zwracają jej właścicielowi. TK odrzucił koncepcję, zgodnie z którą osoby naruszające prawo mogą w sposób racjonalny oczekiwać afirmowania przez państwo stanu naruszenia prawa.

Konstytucja zniosła uprzywilejowanie własności publicznej w obrocie gospodarczym, które było cechą charakterystyczną Konstytucji PRL. Nie wyklucza to jednak odmiennego określenia zasad ochrony własności publicznej. Własność publiczna ma bowiem inny charakter i przeznaczenie, w porównaniu do własności prywatnej. Nie służy  jedynie indywidualnym interesom właściciela. Jest elementem dobra wspólnego, w rozumieniu art. 1 konstytucji. Ma zatem służyć wszystkim, a przynoszone przez nią pożytki muszą być wykorzystane na cele publiczne. Podstawą prawną uzasadniającą odmienne unormowania zarządzania majątkiem Skarbu Państwa względem majątku prywatnego lub komunalnego jest  art. 218 konstytucji i art.216 ust. 2 konstytucji.

W ocenie TK konsekwencją zróżnicowanego charakteru własności publicznej oraz prywatnej jest dopuszczalność – w granicach wynikających z istniejących odmienności – innego uregulowania przez ustawodawcę zasad zarządzania majątkiem Skarbu Państwa. Dotyczy to również określenia odmiennych zasad gospodarowania nieruchomościami rolnymi w porównaniu do rozwiązań ogólnych, mających zastosowanie do pozostałych uczestników obrotu gospodarczego.

Zaskarżony przepis służy przede wszystkim zapobieganiu przywłaszczania majątku publicznego i czerpania z tego tytułu korzyści kosztem całego społeczeństwa przez osoby indywidualne. Korzystanie z cudzej rzeczy bez tytułu prawnego w złej wierze jest nie tylko sprzeczne z obowiązującym prawem. Należy kwalifikować je także jako zachowanie naruszające zasady moralności publicznej. Wartość ta – w świetle art. 31 ust. 3 konstytucji – jest przesłanką uzasadniającą ograniczanie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw.