Powyższe argumenty wskazują – zdaniem Prokuratora – że między powołaną przedkonstytucyjną normą ustawową i normą z art. 156 konstytucji zachodzi “sprzeczność”, którą, wobec braku w konstytucji ogólnej klauzuli derogacyjnej w stosunku do dotychczasowego porządku prawnego, należy rozstrzygać odwołując się do zasady bezpośredniego stosowania konstytucji, wyrażonej w jej art. 8 ust. 2, a także do ogólnej zasady lex posterior derogat priori.

Uzasadniając tę część swojego stanowiska Prokurator Generalny odwołał się do rozstrzygnięcia, jakie zapadło w sprawie rozpatrywanej przez Trybunał Konstytucyjny pod sygnaturą akt SK 19/99 (OTK ZU Nr 7/1999, poz. 161), w uzasadnieniu którego wyrażono pogląd, iż “uznanie, że dwa przepisy – dawnej ustawy i nowej konstytucji dotyczą tej samej materii i charakteryzują się podobnym stopniem konkretności (symetrią treściową) pozwala przyjąć, że kolizja tych przepisów jest na tyle wyraźna, że powstała sytuacja ich sprzeczności, co nakazuje dać pierwszeństwo nowej konstytucji.”

Konstatacja ta prowadziła Prokuratora Generalnego do wniosku, że zakwestionowany przepis ustawy nie może być przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, która dotyczy tylko norm obowiązujących w dacie orzekania przepisu. To zaś w konsekwencji prowadzi do zajęcia stanowiska, że – skoro przepis objęty pytaniem prawnym utracił moc obowiązującą – postępowanie w sprawie podlega umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.