Premier Tusk zareagował stwierdzeniem o potrzebie nowych regulacji prawnych dotyczących parabanków. Tu również dręczą mnie wątpliwości. Czy nowe regulacje prawne pomogą i czy istotnie są potrzebne?

Dyskusja o aferze Amber Gold ledwie muska zachowania samych oszukanych, których okradziono. Przyjmuje się, że są oni ofiarami. Oczywiście, jest to w jakiś stopniu słusznie. Ale w jakim stopniu? Czy jednak nie są sami sobie trochę winni? Czy skutkiem afery Amber Gold winny być nowe regulacje prawne, masowe zwolnienia urzędników czy może jej prawdziwym wynikiem winna być  lekcja  dotycząca rozsądku i pytanie, jak buduje się zaufania społeczne?

Nie ma, oczywiście, prostych odpowiedzi na to pytanie. Zaufanie jest ogromną społeczną wartością, Bez niego nie ma handlu, nie ma umów itd. Pozostaje natomiast sprawą otwartą, jak dalece zaufanie budują formalne regulacje prawne. 

W jakim stopniu państwo i prawo mają mnie zabezpieczać przed oszustami? Z całą pewnością wymagam tego od państwa w jakimś stopniu. Jak dalece mogą ingerować w tę sferę? Czy mogę żywić zaufanie absolutne do wszystkich? Jeśli wpuszczam złodzieja do domu, to czy mogę się skarżyć na policję, że mnie przed nim nie uchroniła?

Gdy lokuję pieniądze na rynku akcji, ponoszę zrozumiałe przez wszystkich ryzyko. Jeśli kurs akcji przedsiębiorstwa, które kupiłem, spadnie, nie mogę mieć do nikogo pretensji, prócz siebie samego. Jeśli jednak bank, w którym złożyłem moje oszczędności, nie jest w stanie mi ich wypłacić, to mam prawo czuć się poważnie pokrzywdzonym.

Kim więc byli klienci-ofiary Amber Banku? Czy inwestorami, którzy ulokowali swoje środki w akcjach, z myślą o nadzwyczajnym zysku (obiecanym w reklamach Amber Gold)? A może skromnymi ciułaczami, którzy chcieli pomnożyć swoje ciężko zarobione pieniądze, by zabezpieczyć przyszłość swoją i swoich dzieci?