Proces stopniowej erozji dobra wspólnego widać dobrze na przykładzie, w jaki sposób traktowaliśmy przestrzeń wspólną, która w wymiarze praxis jest najlepiej widoczną emanacją dobra wspólnego.

Pierwsze, co się rzuca w oczy w Polsce to to, że dobro wspólne ustępuje interesowi silnych grup i jednostek. Po 1989 roku państwo pozwoliło na zawłaszczanie przestrzeni publicznej, wycofując się zupełnie z ingerowania w tę strefę i pozostawiając ją samej sobie.

Widać to po pierwsze na poboczach polskich dróg, które upstrzone są tablicami reklamowymi (w różnym natężeniu w zależności od regionu kraju), każda w innym wymiarze, zrobiona z innego materiału i w innej kolorystyce, poprzekrzywiane w różne strony. Interesy poszczególnych grup i jednostek – „Blacharstwo, lakiernictwo” czy „Drzewa i krzewy ozdobne” – stają przed interes ogółu.

Widać to również w miastach, gdzie mamy do czynienia z innym pogwałceniem dobra wspólnego, o dużo większej sile negatywnego oddziaływania. Tak jak miasto powinno być jednym organizmem złożonym z wielu komórek (poszczególnych parceli o odpowiedniej skali), połączonym krwiobiegiem dróg scalającym wszystkie jego części, tak obecnie w tkance miejskiej jak rak rozrastają się coraz to większe nieruchomości – osiedla, które tworzą wewnętrzny układ dróg i placów dostępny nie dla wszystkich użytkowników miasta, a jedynie dla tych, którzy są w stanie wylegitymować się przed ochroniarzem, strzegącym dostępu do przestrzeni zakazanej. Powoduje to poważne zaburzenie nie tylko w obrębie samego osiedla, ale także jego otoczenia, tym większego, im większa jest jego powierzchnia. Przykładem wręcz modelowym może tu być warszawskie osiedle „Marina”, które ze wspólnej przestrzeni miasta wycięło kwadrat o boku długim na przeszło pół kilometra. Przyzwolenie na to władzy politycznej jest nie tylko zaniechaniem, ale też brakiem woli we wskazywaniu innych rozwiązań, które warząc interes jednostkowy ze wspólnym dałyby lepsze efekty.