Zwraca uwagę, co wyraźnie widać na wykresie, że w okresie 45 lat realnego socjalizmu  procesy industrializacji polskiej gospodarki „zdejmowały ze wsi” ludność w rozmiarze przyrostu naturalnego, który wynosił wówczas 9,8 mln osób, a do miast przeszło 8,9 mln mieszkańców wsi, a za granicę wyjechało 0,9 mln Liczba ludności obszarów wiejskich była stała, w granicach 16,2 mln [1946] – 15,2 mln [2012]. Może się to wydać paradoksalne, ale proces socjalistycznego uprzemysłowienia kraju, umacniał „z minuty na minutę, z godziny na godzinę” chłopską gospodarkę na obszarach polskiej wsi. Nota bene ten stan rzeczy, trwałości chłopskich gospodarstw rolnych stał się gwarantem pozytywnych przemian transformacji polskiej gospodarki. Indywidualne gospodarstwa rolnej z jednej strony dostarczały produkty żywnościowe na rynki miast, w przeciwieństwie do rolnictwa ówczesnej Rosji, Białorusi i Ukrainy. Z drugiej strony przejęły z powrotem do swych gospodarstw, część chłopskich synów zwalnianych z przemysłowych zakładów pracy. Świadectwo tego odczytujemy w ostatniej kolumnie tablicy 2, gdzie znajdujemy po raz pierwszych w historii Polski zmiany kierunku migracji; nie ze wsi do miast, a przeciwnie – z miast na wieś. Na wieś powraca część ludności miejskiej z dwóch odmiennych tytułów, Pierwszy to spadek miejsc pracy w przemyśle, około 500-600 tys. zatrudnionych w miastach powróciło na wieś do swoich gospodarstw. Drugi znacznie rzadszy – to zmiana miejsca zamieszkania część ludności miejskiej na lepsze, zdrowsze warunki życia na wsi.