W konsekwencji stwierdzić należy, iż Konstytucja nie daje podstaw do sprawowania przez Senat funkcji kontrolnej. Nie jest to jednak równoznaczne z zakazem formułowania pewnych kompetencji kontrolnych Senatu w aktach niższego rzędu, przepisy ustanawiające takie kom­petencje nie mogą jedynie podlegać wykładni rozszerzającej, nie mogą być także domnie­mywane. Dopóki więc „kompetencje kontrolne Senatu są ukształtowane w sposób wyraźny i w wymiarze nie naruszających podstawowego charakteru zadań Sejmu (...), dopóty owym unormowaniom nie można stawiać zarzutu sprzeczności z konstytucją” (L. Garlicki, Kompe­tencje..., s. 34).

5. Z przeprowadzonej analizy wynika, iż:

a) Oświadczenia senatorskie ustanowione w Regulaminie Senatu są formą realizacji upraw­nień senatorskich ukształtowanych w ustawie o wykonywaniu mandatu posła i senatora, co nie tylko nie narusza art. 124 w zw. z art. 112 Konstytucji, ale stanowi realizację zawartych w tych przepisach norm prawnych;
b) Regulamin Senatu nie nakłada na członków Rady Ministrów, przedstawicieli organów i instytucji państwowych lub samorządowych obowiązku udzielania odpowiedzi na zawarte w oświadczeniach senatorskich wnioski i uwagi kierowane do wskazanych tam podmiotów;
c) Oświadczenia te nie należą do kompetencji z zakresu funkcji kontrolnej, a stanowią „tyl­ko” uprawnienie kontrolne senatorów. W efekcie przedmiotowa instytucja nie narusza Kon­stytucji, w związku z tym Senat nie ma prawnego obowiązku eliminowania jej ze swojego regulaminu.