Należy w tym kontekście zarazem zauważyć, że zaprezentowany pogląd nie jest odosobniony i w doktrynie bardzo często wskazuje się na niezbędność dyscypliny w głosowaniu i podaje się argumenty, które za tym przemawiają. Wskazuje się m.in., iż dzięki dyscyplinie można utrzymać stabilność rządu, a sama dyscyplina jest przy tym wyrazem swoistej lojalności piastunów mandatu wobec wyborców. Kwestia lojalności — co warto podkreślić — jest szczególnie ważna ze względu na to, iż deputowani coraz częściej są wybierani bardziej ze względu na swoją przynależność partyjną niż na przymioty osobiste. Normalne jest zatem, że parlamentarzyści respektują wolę wyborców, którzy mają prawo oczekiwać od nich określonego stanowiska wspólnego dla danej partii.

W świetle rozważań poświęconych dyscyplinie podczas głosowania jako jednemu z przejawów dyscypliny partyjnej należy zwrócić uwagę na jeszcze jedną istotną kwestię, a mianowicie na tzw. rebelie. Wskazuje się w tym kontekście, iż wobec panującego przekonania, że dyscyplina podczas głosowania zapewnia stabilność rządu i umożliwia jego przetrwanie, to „rebelie” są w praktyce życia politycznego, także w Polsce, bardzo rzadkie. Może to dowodzić powszechnego przyzwolenia na przestrzeganie w parlamencie dyscypliny partyjnej w trakcie głosowania.

Przedstawiając argumenty na poparcie tezy, że dyscyplina zapewnia stabilność rządu i odgrywa znaczącą rolę w systemie parlamentarno-gabinetowym, należy jednocześnie zwrócić uwagę, że w wielu przypadkach okazuje się ona pomocna nie tylko dla partii rządzącej, ale i dla opozycji. Służy ona dyscyplinowaniu parlamentarzystów z kół i klubów poselskich stanowiących reprezentację tych partii albo koalicji, które nie sprawują rządów, ale posiadają swoją reprezentację parlamentarną. Dyscyplina podczas głosowania umożliwia posłom i senatorom wywodzącym się z takich ugrupowań wyrażanie spójnego stanowiska w wielu kwestiach stanowiących przedmiot obrad parlamentarnych.