Właściwa procedura była początkowo prowadzona w ramach sprawy Ahmad i inni przeciw Zjednoczonemu Królestwu ( 24027/07, 11949/08, 36742/08, 66911/09 i 67354/09), na podstawie podobnych zarzutów. Trybunał wyłączył przypadek Aswata do odrębnego postępowania, natomiast pozostałych w odniesieniu do pozostałych pięciu skarżących ETPC 10 kwietnia 2012 uznał, że ekstradycja do USA nie stanowi pogwałcenia artykułu 3 Konwencji. Cała piątka została przewieziona do Stanów Zjednoczonych.

W rozpatrywanej sprawie Haroona Aswata Trybunał w składzie siedmiu sędziów uznał, że wobec przedstawionych świadectw lekarskich ekstradycja do USA skarżącego mogłaby znacząco pogorszyć jego stan fizyczny i psychiczny. To zaś oznacz działanie sprzeczne z artykułem 3 Konwencji.

O ile w przypadku sprawy Babar Ahmad Trybunał uznał, warunki więzienne we Florence nie mają żadnego związku z artykułem 3, o tyle sprawa H. Aswata nie jest porównywalna ze względu na jego głębokie zaburzenia psychiczne.

Trybunał starannie zbadał dowody przedstawione przez Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych i uznał, że nie ma żadnej pewności, w jakim wiezieniu H. Aswat zostałby umieszczony po przewiezieniu do USA, ani ile czasu potrwałoby jego tymczasowe aresztowanie. Jeśli zaś chodzi o jego osadzenie po ewentualnym skazaniu, Trybunał uważa, że mógłby on mieć dostęp do leczenia psychiatrycznego. Tym niemniej ekstradycja Aswata do kraju, w którym nie ma żadnych bliskich, do nieznanego więzienia (mowa o ADX Flerence), gdzie być może zostałby poddany szczególnie restrykcyjnemu reżimowi, jest sprzeczna z artykułem 3 Konwencji.

Trybunał podkreślił jednocześnie, że sprzeciwia się ekstradycji Haroona Aswata do USA nie ze względu na ewentualną długotrwałość uwięzienia w tym kraju, ale z powodu wszystkich elementów, które zostały w rozstrzygnięciu zważone.
ETPC