Cały proces negocjowania układu był kontrolowany przez sąd, który zapoznał się z jego projektem, a także miał możliwość odrzucenia układu w zależności od swej własnej oceny rzetelności postanowień układowych. Zdaniem Trybunału gwarancje te były wystarczające, aby zapobiec naruszeniu zasady rzetelności procesu z art. 6 ust. 1 Konwencji. Jeżeli chodzi o zarzut braku możliwości odwołania się od układu do sądu wyższej instancji, Trybunał uznał to ograniczenie normalną konsekwencję negocjacyjnej procedury zawierania układu. Nie można więc także mówić w tym przypadku o naruszeniu art. 7 protokołu nr 2 do Konwencji.

W polskim prawie karnym najbliższa procedurze "plea bargaining" jest instytucja dobrowolnego poddania się karze i skazania bez rozprawy (art. 335 i art. 387 kpk). Konsensualne sposoby na zakończenie postępowania karnego bez konieczności przeprowadzenia - często długotrwałego i kosztownego - postępowania sądowego mają same zalety. W omawianej sprawie Trybunał po raz pierwszy miał okazję wypowiedzieć się na temat ich zgodności z zasadą rzetelnego procesu. Istotą sprawy jest więc to, by zrzeczeniu się przez oskarżonego prawa do procesu towarzyszyły odpowiednie gwarancje przeciwko nadużyciom, takie jak kontrola postanowień oraz trybu wypracowywania porozumienia przez sąd, zatwierdzenie konsensusu przez sąd, świadomość treści i skutków prawnych odstąpienia od fazy procesu po stronie oskarżonego, uwzględnienie interesu publicznego i tym podobne. Jeżeli warunki te zostają spełnione, nie można mówić o naruszeniu jakichkolwiek praw podstawowych oskarżonego, a postępowanie karne zostaje zakończone zgodnie z zasadą rzetelności procesu.

Tak wynika z wyroku Trybunału z 29 kwietnia 2014 r. w sprawie nr 9043/05, Natsvlishvili i Togonidze przeciwko Gruzji.
Lex.pl