Orzeczenie Trybunału dotyczy, po pierwsze, obejmowania przedmiotowym zakresem zastosowania krajowych przepisów wdrażających dyrektywę umów o kredyt zabezpieczonych na nieruchomości, pomimo faktu, że umowy takie są wyłączone z zakresu zastosowania samej dyrektywy. Trybunał podkreślił, że państwa członkowskie mogą, zgodnie z prawem Unii, stosować przepisy tej dyrektywy w dziedzinach, które nie są objęte jej zakresem zastosowania. Tak więc mogą one utrzymywać lub wprowadzać przepisy krajowe odpowiadające przepisom tej dyrektywy lub niektórym spośród nich, mające zastosowanie do umów o kredyt nieobjętych zakresem tej dyrektywy, jak na przykład – w niniejszej sprawie – umów o kredyt zabezpieczony na nieruchomości.

Po drugie, Trybunał zbadał objęcie czasowym zakresem zastosowania krajowych przepisów wdrażających dyrektywę tych umów o kredyt, które obowiązywały w chwili wejścia w życie tych przepisów. Trybunał wskazał, że co do zasady do państw członkowskich należy określenie warunków, na jakich zamierzają rozszerzyć zakres wydanych przez siebie przepisów wdrażających tę dyrektywę na umowy o kredyt, takie jak umowy sporne w postępowaniu przed sądem krajowym, które nie należą do żadnej z dziedzin, w odniesieniu do których prawodawca Unii postanowił określić zharmonizowane przepisy. W konsekwencji, państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy przejściowe, z których będzie wynikać, że przepisy krajowe wdrażające dyrektywę mają zastosowanie także do umów, które obowiązywały w chwili wejścia w życie tych przepisów.

Po trzecie, Trybunał orzekł, że dyrektywa nie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie nałożyło na instytucje kredytowe nieprzewidziane w dyrektywie obowiązki w zakresie rodzajów prowizji, jakie instytucje te mogą pobierać w ramach umów o kredyt. W niniejszej bowiem sprawie przepis rumuńskiego dekretu, który zawiera wyczerpujący wykaz prowizji bankowych, jakie kredytodawca może pobierać od konsumentów, stanowi środek ochrony konsumenta w dziedzinie niezharmonizowanej na mocy dyrektywy.

Po czwarte, Trybunał odniósł się do argumentu podniesionego przez Volksbank, wedle którego przepisy rumuńskie, poprzez zakazanie instytucjom kredytowym pobierania pewnych prowizji bankowych utrudniają klientom rumuńskim dostęp do kredytu konsumenckiego oferowanego przez spółki z innych państw członkowskich i w konsekwencji naruszają postanowienia traktatu o swobodzie świadczenia usług. W tym względzie Trybunał orzekł, że przepisy państwa członkowskiego nie stanowią ograniczenia w rozumieniu traktatu tylko dlatego, że inne państwa członkowskie stosują przepisy bardziej liberalne lub korzystniejsze ekonomicznie dla podmiotów świadczących podobne usługi, mających siedzibę na ich terytorium. Trybunał jest ponadto zdania, że przepis krajowy, taki jak zawarty w prawie rumuńskim, nie czyni mniej atrakcyjnym dostępu do rynku i nie ogranicza w sposób rzeczywisty zdolności zainteresowanych przedsiębiorstw do konkurowania z przedsiębiorstwami tradycyjnie działającymi w Rumunii.