- Sprawy rozpatrywane z wniosku Prezydenta przed podpisaniem ustawy lub umowy międzynarodowej,
- Wnioski o zbadanie zgodności ustawy budżetowej lub prowizorium budżetowego przed ich podpisaniem,
- W sprawie zgodności z ustawą zasadniczą ustaw o Trybunale Konstytucyjnym,
- Wnioski o stwierdzenie przeszkody w sprawowaniu urzędu Prezydenta Rzeczpospolitej,
- Spory kompetencyjne,
- Wnioski w sprawie zgodności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznej,
- W sprawach, których Prezes Trybunału uzna przyspieszenie terminu rozprawy za uzasadnione ochroną wolności lub praw obywatelskich, bezpieczeństwa państwa lub porządku konstytucyjnego, przy czym 5 sędziów może złożyć wniosek do Prezesa Trybunału o ponowne rozważenie decyzji o wyznaczeniu rozprawy.

Wydaje się jednak, że nie uczynią one takiego zapisu zgodnym z Konstytucją. Taka regulacja to dalsze nadmierne ingerowanie w wewnętrzny ustrój Trybunału, co uniemożliwi mu sprawne i rzetelne wykonywania swoich obowiązków ustawowych.

Kolejnym szkodliwym mechanizmem jest przepis ustanawiający coś na kształt „mniejszości odraczającej”. Instytucja ta została uregulowana w Art. 6 ust. 5 -7 i polega na tym, że podczas narady składu Trybunału w pełnym składzie (11 sędziów), czterech może uznać, że proponowane rozstrzygnięcie ma szczególnie doniosły charakter ustrojowy lub związany z porządkiem publicznym i nie zgadzając się z nim, odraczają głosowanie nad proponowanym rozstrzygnięciem o 3 miesiące. Jeśli po 3 miesiącach znowu taka sama mniejszość nie będzie się zgadzała z proponowanym rozstrzygnięciem, to naradę odracza się na kolejne 3 miesiące. W praktyce może to spowodować, że niewielka grupa sędziów zablokuje na 6 miesięcy możliwość wydania orzeczenia w konkretnej sprawie. W konsekwencji może to prowadzić do zbędnego przeciągania spraw przed Trybunałem Konstytucyjnym.