Nieporozumienia i konflikty pomiędzy instytucjami opartymi o zasadę autorytetu i tradycji a demokracją liberalną biorą się stąd, iż demoliberalna rzeczywistość wznosi się na fundamencie indywidualizmu. Jednostki są wolne i równe, a ponieważ kierują się własnym rozumem, dlatego też same powinny decydować o własnym życiu i podejmować decyzję o związkach, w jakie wchodzą z innymi ludźmi. Jeśli szacunek dla tradycji przekłada się na postępowanie, którego podstawą jest wiara w mądrość minionych pokoleń lub inaczej – domniemanie tejże mądrości, to indywidualizm zakłada nie tylko prawo, lecz wręcz obowiązek postawy krytycznej, postawy opartej na nieufności wobec tego wszystkiego, co należy przyjąć bezkrytycznie „na wiarę”. Także historyczna natura tradycyjnych instytucji opartych na autorytecie budzi podejrzliwość liberalnego demokraty. Podstawą relacji międzyludzkich jest bowiem dla niego umowa. To ona stanowi punkt wyjścia wszelkich instytucji, nawet tych, które wymagają hierarchii i podległości polegającej na posłuszeństwie. Nawet bowiem w tym wypadku jednostka powinna być wolna w podejmowaniu decyzji bądź o stowarzyszeniu się z taką instytucją bądź też o wystąpieniu z niej na mocy suwerennej i niezależnej decyzji. W tej perspektywie autorytet i tradycja często mogą rodzić zarzut, iż mają one represywny charakter. Ponieważ zaś system prawny liberalnej demokracji realizuje wspomniane wyżej zasady, powstaje problem autonomii instytucji wspierających się na autorytecie i tradycji. Państwo demoliberalne musi bowiem określać zakres autonomii, jaki pozostawia instytucjom, które funkcjonują wedle odmiennych niż ono samo naczelnych zasad.