Kończąc niniejsze rozważania można dojść do wniosku, iż różnica stanowisk wy­nika z odmiennych zapatrywań na rolę polskiego sądu konstytucyjnego. Rzecznik Praw Obywatelskich, prokurator generalny, sąd pytający, trzech sędziów TK zgłaszających zdania odrębne uzasadnili niekonstytucyjność zaskarżonego przepisu ustawowego faktem naruszeń prawa dokonywanymi przez organy administracji publicznej oraz wadliwością norm proceduralnych. Dysfunkcjonalność systemu norm prawnych z uwa­gi na niedopasowanie przepisów procesowych do specyfiki obowiązku materialnoprawnego nie determinuje niekonstytucyjności tego obowiązku. De lege lata w zakresie wła­ściwości rzeczowej TK nie została przewidziana kompetencja do uchylania norm prawnych z tego powodu, iż nie są one prawidłowo stosowane w praktyce lub z uwa­gi na ich naruszanie przez organy stosujące prawo. Polskie prawo konstytucyjne prze­widuje uprawnienia sygnalizacyjne TK, wynikające z art. 4 ustawy o TK. Nawet zakła­dając, że poglądy autorów zdań odrębnych uzyskałyby poparcie większości składu orzekającego i przepis ten zostałby uchylony, to nie ma żadnej pewności, że przy no­wej regulacji praktyka stosowania prawa byłaby zgodna z literą prawa. Pozostaje więc jedynie mieć nadzieję, iż treść wyroku z 12 marca 2014 r. (sygn. akt P 27/13) dotrze do wszystkich podmiotów stosujących kwestionowany przepis, na czym z pewnością za­leży każdemu.

Od Redakcji: Artykuł, w którym pominięto liczne przypisy, pochodzi z wydawnictwa Przegląd Sejmowy 2/2015