Po kilku kolejnych kieliszkach moi rozmówcy nabierają werwy i opowiadają sobie, że takie same standardy panują w merostwach i innych lokalnych urzędach. Każdy z nich chciałby mieć kogoś z rodziny na takim etacie, gdyby oczywiście był państwowym urzędnikiem. Jakoś nikomu nie przychodzi do głowy, że to zwyczaj rozpowszechniony również poza granicami Francji. Wspominam więc nieśmiało półgębkiem, że również w Polsce nepotyzm wśród urzędników państwowych jest dość rozpowszechnioną plagą.

Jeden z rozmówców spogląda na mnie z pewnym podziwem w oczach i rzuca:

„Kiedy przystąpiliście do Unii?”

Odpowiadam, że zaledwie 10 lat temu.

„No proszę, a tak dobrze już jesteście zintegrowani”.

*Autor jest publicystą, kieruje laboratorium biologii rozwoju w CNRS/Uniwersytet Rennes 1 we Francji
Instytut Obywatelski