Po pierwsze, takie rozumowanie zatraca autonomiczny charakter pojęć konstytucyjnych, będący konsekwencją jednego z aksjomatów prawa publicznego, czyli założenia o nadrzędnej mocy prawnej ustawy zasadniczej (także wobec prawa unijnego). Treść pojęć konstytucyjnych wyjątkowo może być rekonstruowana przez odesłanie do pozakonstytucyjnych źródeł prawa tylko wówczas, gdy sama konstytucja na to zezwala. W przeciwnym wypadku wykładnia norm konstytucyjnych przebiega niejako w odwrotnym kierunku i to właśnie te normy kreują wiodące pojęcia całego krajowego porządku prawnego. Zawarta w art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji zasada pierwszeństwa niewątpliwie nawiązuje do konstrukcji unijnej, która była dla niej inspiracją, ale nie zmienia to faktu, że zamieszczenie jej w konstytucji spowodowało efekt konstytucjonalizacji pojęcia prawa unijnego. Tym samym zasada ta stała się integralną częścią aktu normatywnego o najwyższej mocy prawnej, ze wszystkimi konsekwencjami, jakie z tego płyną. W szczególności stosują się więc do niej: a) swoiste reguły interpretacji, akcentujące zróżnicowany charakter norm konstytucyjnych i ich pozycję w katalogu źródeł prawa; b) nakaz uwzględniania w toku wykładni innych zasad konstytucyjnych, które miarkują ustalenia wykładnicze; c) systemowe ograniczenia i domniemania interpretacyjne, które dotyczą także sfery działania organów władzy publicznej i relacji między nimi. Innymi słowy, konstytucyjna zasada pierwszeństwa prawa unijnego, mimo tożsamej nazwy i oczywistych zależności merytorycznych, jest odrębną instytucją prawną od swego unijnego odpowiednika. W związku z tym wymaga też swoistego podejścia oraz analizy w świetle całokształtu norm ustawy zasadniczej oraz jej funkcji prawnej.