Jan Dworak w Senacie. Foto: M. Józefaciuk. Wikimedia Commons

18 stycznia 2016 r. Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Jan Dworak przesłał do Rzecznika Praw Obywatelskich Adama Bodnara list, w którym przedstawia szereg wątpliwości prawnych wynikających z ustawy z dnia 30 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji.
KRRiT powołując się zarówno na orzecznictwo krajowe, jak i międzynarodowe skierowała swoje wątpliwości do Rzecznika Praw Obywatelskich, któremu przysługują uprawnienia organu stojącego na straży wolności i praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w innych aktach normatywnych w tym przysługujące Rzecznikowi na mocy Konstytucji RP uprawnienie do wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem w sprawach zgodności ustaw z Konstytucją.

W nawiązaniu do ustawy z dnia 30 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2016 r. poz. 25) oraz mając na uwadze uprawnienia przysługujące Rzecznikowi Praw Obywatelskich, jako organowi stojącemu na straży wolności i praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w innych aktach normatywnych, w tym przysługujące Rzecznikowi na mocy Konstytucji RP uprawnienie do wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem w sprawach zgodności ustaw z Konstytucją, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji chciałaby zwrócić uwagę na wątpliwości, które w Jej ocenie wyłaniają się na tle analizy przedmiotowej ustawy.

Ustawa z dnia 30 grudnia 2015 r. wprowadza zmiany w ustawie o radiofonii i telewizji w obszarze dotyczącym funkcjonowania spółek publicznej radiofonii i telewizji. Wyłącza ona stosowanie trybu konkursowego w odniesieniu do członków zarządów i rad nadzorczych spółek publicznej radiofonii i telewizji, jak również zmienia organ powołujący i odwołujący członków ww. organów spółek, wskazując, iż wyłącznie właściwy w ww. zakresie jest minister właściwy do spraw Skarbu Państwa. Zgodnie natomiast z art. 213 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji stoi na straży wolności słowa, prawa do informacji oraz interesu publicznego w radiofonii i telewizji.

W tym kontekście w pierwszej kolejności wskazać należałoby na uchwalę Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 1995 r., sygn. W 6/95. Uchwała ta wydana została w czasie, gdy obowiązywała Ustawa Konstytucyjna z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym. Jednakże z uwagi na brzmienie jej art. 36b[1], które jest bardzo zbliżone do przepisów określonych w art. od 213 do 215 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., w tym w szczególności analogiczne określenie pozycji ustrojowej KRRiT, wyjaśnienia zawarte w uchwale zachowują w pełni aktualność na gruncie obecnie obowiązujących przepisów.