W ocenie Rady w projektowanym art. 44a § 2 Kodeksu karnego, zgodnie z którym przepadku nie orzeka się, jeśli byłoby to niewspółmierne do wagi popełnionego przestępstwa skarbowego lub stopnia zawinienia oskarżonego, niezasadnie ograniczono zakres tego przepisu wyłącznie do przestępstw skarbowych (zapewne omyłkowo) oraz tylko do osoby oskarżonego, wyłączając możliwość zastosowania tego przepisu w stosunku do właściciela przedsiębiorstwa lub innego podmiotu uprawnionego.

W projektowanym art. 45 § 1a Kodeksu karnego i projektowanym art. 33 § 1a Kodeksu karnego skarbowego zostało użyte pojęcie „wszelkie pożytki” bez jego zdefiniowania lub stosownego odesłania do norm prawa cywilnego.

Zdecydowanie negatywnie należy ocenić projektowane przepisy art. 45 § 2 Kodeksu karnego oraz art. 33 § 2 Kodeksu karnego skarbowego. Przepisy te nakładają obowiązek dowodzenia legalności pochodzenia majątku nabytego w okresie 5 lat przed popełnieniem przestępstwa, ponieważ w oparciu o zastosowane domniemania prawne, normy te ustanawiają przepadek mienia uzyskanego przed popełnieniem przestępstwa. Treść powyższych przepisów godzi w istotę instytucji przepadku korzyści pochodzących z przestępstwa i budzi wątpliwości, co do zgodności powyższych regulacji z normami konstytucyjnymi (zasadą nullum crimen sine lege – art. 42 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, prawo własności – art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej), a także z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz z jedną z podstawowych zasad postępowania karnego – tj. zasadą domniemania niewinności. Należy także podkreślić, że zakres przedmiotowy omawianych regulacji jest bardzo szeroki, ponieważ przepisy te będą miały zastosowanie nie tylko w razie skazania za przestępstwo popełnione w zorganizowanej grupie przestępczej, ale również w przypadku skazania za przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica jest nie niższa niż 5 lat, a w przypadku przestępstw skarbowych - nie niższa niż 3 lata, jeżeli prowadziły one lub mogły prowadzić, chociażby pośrednio do osiągnięcia korzyści majątkowej. Ponadto projektowane przepisy zakładają, że dowód przeciwny obalający domniemanie nielegalności posiadanego mienia może zostać przedstawiony przez „inną osobę zainteresowaną” nie definiując tego pojęcia.