Krytycznie należy również ocenić treść projektowanego przepisu art. 258 a § 1 Kodeksu karnego. Powyższa regulacja zakłada, że odpowiedzialności karnej podlega ten, kto biorąc udział w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego albo utrzymując stałe kontakty z osobą uczestniczącą w takiej grupie lub związku, posiada mienie nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzące ze źródeł nieujawnionych. Przepis ten jest sformułowany nieprecyzyjnie, zawiera nieostre, trudne do interpretacji znamiona takie jak: „osoba utrzymująca stałe kontakty” oraz znamię „mienia nieznajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzące ze źródeł nieujawnionych”. Ponadto niezrozumiałym pod względem celowościowym jest wprowadzenie penalizacji „posiadania mienia pochodzącego ze źródeł nieujawnionych” zamiast nielegalnych. Proponowane rozwiązanie może doprowadzić do sytuacji, gdy osoba posiadająca mienie z nielegalnego, ale jawnego źródła nie będzie ponosić odpowiedzialności karnej, a osoba posiadające mienie z legalnego, ale nieujawnionego źródła ją poniesie. Z przepisu nie wynika także konieczność istnienia związku między udziałem w grupie przestępczej a pochodzeniem mienia. Omawiany przepis w oczywisty sposób narusza funkcję gwarancyjną prawa karnego z uwagi na brak precyzji i nieostrość zastosowanych pojęć. Prawo zaś musi wyraźnie określać, jakie zachowania jednostki są zabronione i gwarantować, że ci którzy nie naruszą określonych w nim zasad postępowania nie poniosą negatywnych konsekwencji ze strony państwa. Treść projektowanego przepisu stwarza zagrożenie arbitralnością ingerencji ze strony władzy publicznej w sferę wolności i praw obywatelskich.