Rada negatywnie ocenia potrzebę dodania art. 292 a Kodeksu karnego, który penalizuje zachowanie polegające na posiadaniu rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego albo rzeczy, o której na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego. Zdaniem Rady, rozszerzenie znamion przestępstwa paserstwa umyślnego i nieumyślnego o czynność sprawczą „posiadania” jest zmianą zbyt daleko idącą i nieuzasadnioną. Należy w szczególności zwrócić uwagę, że można być legalnym właścicielem lub posiadaczem rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego (np. można zgodnie z art. 174 Kodeksu cywilnego nabyć w drodze zasiedzenia własność rzeczy ruchomej, będąc w dobrej wierze, a następnie dowiedzieć się, że rzecz ta była kradziona).

Odnośnie proponowanej treści przepisu art. 294 § 3 Kodeksu postępowania karnego i analogicznej regulacji projektowanego art. 132 § 2 Kodeksu karnego skarbowego, Rada wskazuje, że przepisy te rażąco naruszają konstytucyjnie chronione prawa obywatelskie, w tym przede wszystkim określone w art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo własności. Wprowadzają bowiem zasadę, że w przypadku popełnienia przestępstwa z art. 45 § 2 Kodeksu karnego i 33 § 2 Kodeksu karnego skarbowego zastosowane zabezpieczenia nie upadają w przypadku umorzenia postępowania w razie niewykrycia sprawcy, jego śmierci lub przedawnienia karalności, a także w przypadku zawieszenia postępowania, chyba że zainteresowana osoba wykaże legalność pochodzenia zabezpieczonego mienia. Ponadto po upływie 3 lat od umorzenia lub wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania zabezpieczone mienie przechodzi z mocy prawa, bez prawomocnego wyroku, na własność Skarbu Państwa, mimo że – co należy podkreślić, przesłanką zastosowania zabezpieczenia nie jest tu istnienie prawdopodobieństwa popełnienia czynu zabronionego. Nie przewidziano przy tym żadnych wyjątków od powyższej zasady. Stwarza to zatem możliwość przejęcia zajętego mienia nawet, gdy nie można już prowadzić postępowania karnego (w przypadku przedawnienia karalności przestępstwa) lub po śmierci podejrzanego, który w świetle prawa jest osobą niewinną i umorzeniu postępowania, choć mogą być następnie ujawnione dowody świadczące o jego niewinności.