Ust. 3 art.4 nie wprowadza ograniczeń korzystania z prawa zagwarantowanego w ust.2 ale określa jego treść: stanowi z ust.2 całość i wskazuje, czego nie uważa się za pracę przymusową albo obowiązkową. Zgodnie z ust. 3 lit. b nie uznaje się za nią: « żadnej służby o charakterze wojskowym bądź służby wymaganej zamiast obowiązkowej służby wojskowej w tych krajach, które uznają odmowę służby wojskowej ze względu na przekonania».

W decyzji W., X., Y. i Z. v. Wielka Brytania (z 19 lipca 1968r.) Europejska Komisja Praw Człowieka stwierdziła, że art. 4 ust. 3 lit. b dotyczył nie tylko obowiązkowej służby wojskowej, ale każdej służby wojskowej, w tym dobrowolnej służby zawodowej. Ta szeroka interpretacja wchodzącego w grę wyjątku, odnosząca się w tamtej sprawie do żołnierzy przyjętych do służby przed uzyskaniem pełnoletniości, opierała się, jak się wydaje, wyłącznie na pierwszej części frazy z lit.b. odwołującej się do « żadnej służby o charakterze wojskowym ».

Ust.3 lit. b art. 4 musi być odczytywany jako całość. Tak więc, z interpretacji lit. b. w całości i w jego kontekście wynika, że chodzi o obowiązkową służbę wojskową w państwach, w których została wprowadzona. I to z dwóch powodów: z jednej strony, przez odwołanie się do objektorów, którzy są oczywiście rekrutami a nie żołnierzami zawodowymi; z drugiej - przez wyraźne odwołanie się na końcu tego punktu do obowiązkowej służby wojskowej. Trybunał przypomniał ogólną zasadę, zgodnie z którą wyjątki od zasady wymagają ścisłej interpretacji. Tym bardziej, że zakazy zawarte w art. 4 ust. 1 i 2 Konwencji zajmują w nich centralne miejsce.