Art. 2 ust. 2 lit. a konwencji nr 29 MOP przewiduje, że praca przymusowa lub obowiązkowa nie obejmuje « wszelkiej pracy lub usług wymaganych w myśl ustaw o obowiązkowej służbie wojskowej i poświęconych pracom o charakterze czysto wojskowym», co oznacza, że wyjątek ten odnosi się wyłącznie do poboru do wojska.

Komitet Praw Społecznych Rady Europy odróżnia również, w kwestii pracy przymusowej, sytuację żołnierzy zawodowych od rekrutów. Z wniosków odnoszących się do rozmaitych krajów, w tym Grecji, wynika, że Komitet uważał za niezgodny z art. 1 ust.2 Europejskiej Karty Społecznej zakazującej pracy przymusowej, przedłużający się okres, w którym żołnierz zawodowy musiał pozostawać w służbie.

Ponadto, zalecenie CM/Rec(2010)4 Komitetu Ministrów skierowane do państw członkowskich w kwestii praw człowieka członków sił zbrojnych wiąże pojęcie pracy przymusowej z bezpodstawnie wymaganą przez władze długą służbą w siłach zbrojnych.

Na podstawie wszystkich tych elementów Trybunał uznał, zgodnie z przedmiotem i celem Konwencji, że ust. 3 lit. b art.4 nie obejmuje pracy podjętej przez żołnierzy zawodowych. Trybunał postanowił więc zbadać sytuację skarżącego na tle art. 4 ust.2.

W tym kontekście należało ustalić, czy skarżący podjął pracę wchodzącą w grę będąc wcześniej w pełni świadomy wszystkich konsekwencji, z jakimi mogła się ona wiązać, oraz czy zagrożenie kara mogło doprowadzić do zmiany decyzji w kwestii jej kontynuowania do zakończenia okresu przewidzianego prawem.

W 1986r. skarżący został przyjęty do Wojskowej Szkoły Oficerskiej (Wydział Lekarski) i w rezultacie zapisany na Wydział Lekarski Uniwersytetu w Salonikach na sześcioletnie studia. Otrzymywał w tym czasie wynagrodzenie. 3 czerwca 1993r. po ich zakończeniu został wyznaczony do służby w siłach zbrojnych na okres potrojonych lat studiów, a więc przez 18 lat. Następnie z inicjatywy armii zdecydował się na specjalizację w anestezjologii. Znalazł się najpierw w ogólnym szpitalu wojskowym w Salonikach, gdzie od 26 lipca 1996r. do 30 lipca 1997r. był asystentem. Później w innym szpitalu wojskowym przez ok. cztery lata był lekarzem robiącym specjalizację w anestezjologii. Po jej uzyskaniu miał obowiązek odsłużyć dodatkowych pięć lat w wojsku.