W tym okresie nowe przepisy zmieniły warunki wcześniejszego odchodzenia oficerów ze służby i skróciły okres obowiązku służby do podwojonych lat studiów w szkole wojskowej oraz zachowały obowiązek tych, którzy zrobili specjalizację, odsłużenia dodatkowych pięciu lat. Stworzyły równocześnie możliwość odejścia ze służby przed upływem wymaganego okresu pod warunkiem zapłaty państwu rekompensaty w kwocie będącej podstawową pensją oficera określonego stopnia pomnożoną przez liczbę miesięcy brakujących do zakończenia wymaganego okresu. Przepisy te obowiązywały w dniu 22 stycznia 2006r. kiedy skarżący, mający wtedy 37 lat, zdecydował się odejść. Na tle tego stanu prawnego Trybunał zbadał, czy wymagana praca miała charakter przymusowej lub obowiązkowej. Skarżący nie mógł w sposób uprawniony twierdzić, że wtedy, kiedy rozpoczął służbę jako żołnierz zawodowy i lekarz wojskowy nie wiedział o zasadzie ani zakresie przyjętych obowiązków. Jedną z głównych korzyści wypływających z przystąpienia do armii były bezpłatne studia. W rezultacie, siły zbrojny wzięły na siebie ich koszty, wypłacały pensję i świadczenia socjalne przysługujące żołnierzom zawodowym. W zamian wymagały, aby oficer służył w armii określoną liczbę lat po uzyskaniu dyplomu. Wcześniejszy warunek trzykrotności liczby lat studiów został uznany przez Radę Stanu za sprzeczny z art. 1 ust.2 Europejskiej Karty Socjalnej. W rezultacie został złagodzony w drodze ustawy, która weszła w życie 29 lipca 2004r. Na jej podstawie została wyliczona wymagana rekompensata do zapłaty państwu.

W ocenie Trybunału obowiązek oficerów odsłużenia określonego czasu w armii po ukończeniu nauki był istotny dla jej misji. Sposób obliczenia wymaganej długości służby oficerów wyszkolonych przez armię i odstąpienia od tego zobowiązania mieściły się w granicach swobody państw. Troska państwa o korzystanie z inwestycji w szkolenie oficerów i lekarzy wojskowych oraz o zapewnienie wystarczających kadr w okresie odpowiadającym ich potrzebom usprawiedliwiała zakaz odejścia ze służby przez określony czas i wprowadzenie warunku zapłaty rekompensaty pokrywającej koszty utrzymania i nauki ponoszone przez państwo przez lata edukacji, w których skarżący otrzymywał wynagrodzenie i świadczenia socjalne.

Czy rozwiązanie to oznaczało dla skarżącego nieproporcjonalne obciążenie?

W wyroku Van der Mussele v. Belgia ( z 23 listopada 1983r.) Trybunał uznał, że, jeśli obowiązki do wypełnienia będące warunkiem dostępu do danego zawodu wiążą się z nadmiernym albo nieproporcjonalnie dużym obciążeniem w stosunku do korzyści związanych z przyszłym jego wykonywaniem, i których zainteresowany nie mógł uważać za swobodnie przyjęte, są one objęte zakazem pracy obowiązkowej. W celu ustalenia, czy świadczenia ciążące na skarżącym przeważały nad korzyściami związanymi z wybranym zawodem, Trybunał sięgnął nie do okresu, w którym skarżący został przyjęty do szkoły wojskowej i wybrał specjalizację, ale do 2004r. - roku wiejścia w życie ustawy zmieniającej wcześniejsze regulacje.