Trybunał nie mógł pominąć faktu, że to dzięki armii skarżący skończył studia medyczne i uzyskał specjalizację w anestezjologii pracując najpierw w szpitalu wojskowym a następnie cywilnym. Przepisy zabraniały umieszczenia lekarza w związku z jego specjalizacją niezależnie od wolnych miejsc w szpitalach, ale godziły się na to w przypadku lekarzy służących w siłach zbrojnych, z której to możliwości skarżący skorzystał. Ustawodawstwo greckie oferuje oficerom takim, jak skarżący, wybór - pracy przez określony czas w wojsku albo opuszczenie go przed końcem wyznaczonego okresu pod warunkiem zapłaty państwu odpowiedniej rekompensaty.

W ślad za wejściem w życie nowej ustawy z 2004r. oficerowie służby zdrowia tacy, jak skarżący, byli uprawnieni do praktyki medycyny prywatnie poza godzinami pracy.

Lekarze wojskowi korzystali, w ramach studiów i specjalizacji, z przywilejów, których nie mieli studenci cywilni, w tym zabezpieczonego zatrudnienia. Ponadto lekarze wojskowi otrzymywali przez cały okres studiów wynagrodzenie. Obowiązek osób, które zdecydowały się opuścić wojsko przed zakończeniem wymaganego okresu służby, zwrócenia państwu określonych kwot jako rekompensaty kosztów poniesionych na ich edukację był całkowicie usprawiedliwiony. Trybunał uważał więc, że sama zasada nie rodziła problemu z punktu widzenia proporcjonalności. Sposoby jej realizacji mogły jednak w pewnych szczególnych przypadkach powodować naruszenie wymaganej równowagi między ochroną indywidualnego prawa żołnierza wchodzącego w grę i interesami zbiorowości.

Po rezygnacji skarżącego kwatera główna armii poinformowała go, że pozostało mu dziewięć lat, cztery miesiące i dwanaście dni do wypełnienia swoich zobowiązań. W innym przypadku powinien zwrócić państwu 106 960 euro. Trybunał Obrachunkowy ostatecznie 12 grudnia 2013r. uznał, że do całkowitego okresu obowiązku służby należało włączyć pięć lat specjalizacji skarżącego. To doprowadziło do zwrotu prawie 50 tys. euro.