Podobnie jak inni wybitni prawnicy z epoki II RP, w czasach stalinowskich Rappaport był stopniowo coraz bardziej marginalizowany. W 1951 r., oficjalnie z powodu zaawansowanego wieku, odszedł z Sądu Najwyższego, a jednocześnie ograniczono mu możliwość prowadzenia zajęć ze studentami. Profesorem UŁ pozostał jednak aż do przejścia na emeryturę w 1960 r., a jego żywotność i pracowitość budziła najwyższe uznanie studentów i współpracowników. Jeszcze w 1959 r. dokonał przekładu klasycznego dzieła Cesare Beccarii „O przestępstwach i karach”.

Do końca życia Emil Rappaport zachował autorytet w środowisku prawniczym. Gdy zmarł 10 sierpnia 1965 r., widziano w nim przede wszystkim współtwórcę fundamentów nowoczesnego ustawodawstwa karnego w Polsce oraz prawnika spełnionego.

*Autor z wykształcenia jest prawnikiem i historykiem; pracownik Biura Edukacji Publicznej IPN, doktorant w Instytucie Historii PAN
Na wokandzie