I na koniec jeszcze jedna uwaga: o żywotności SKOZK świadczy nie tylko stan zabytków w Krakowie, ale i to, że z inicjatywy członków naszego Komitetu w urzędzie, którym kieruje wojewoda krakowski – p. Jerzy Miller, powstał we współpracy z władzami kilkunastu innych miast projekt ustawy o Narodowym Funduszu Rewaloryzacji Miast Historycznych i Pomników Historii, który obecnie oczekuje na zgłoszenie przez posłów do laski Marszałka Sejmu RP.

Korzystając jednak z nadarzającej się okazji wystąpienia w Zamku Królewskim w Warszawie w czasie tak pięknej i ważnej dla mnie uroczystości, chciałbym podzielić się z Państwem jeszcze kilkoma refleksjami na temat sprawy, która mi leży głęboko na sercu, a która zazwyczaj umyka nam sprzed oczu. Chodzi mi o kondycję naszego największego skarbu narodowego, jaki posiadamy, a jakim jest nasz polski język. Upoważnia mnie do zajęcia się tym zagadnieniem wieloletnia praca na Uniwersytecie Jagiellońskim a także przeszło ośmioletni okres mojej pracy w charakterze nauczyciela języka polskiego i wykładowcy dziejów kultury oraz literatury polskiej na uczelniach zagranicznych.

Nad stanem naszego języka narodowego formalnie czuwa Rada Języka Polskiego [2]. W niczym nie pomniejszając jej znaczenia [3], trzeba jednak pamiętać, że w świetle prawa jest ona jedynie instytucją „opiniodawczo-doradczą w sprawach używania języka polskiego”, bez jakiejkolwiek mocy kodyfikacyjnej, jaką posiada na przykład Akademia Francuska [4]. W rzeczy samej jej siła sprawcza jest właściwie znikoma. Świadczy o tym, niestety, nasze codzienne doświadczenie.