Wymieniony Wałbrzych, najbardziej - obok PGR-ów -dobitny przykład transformacyjnej patologii do dziś czuje skutki wciąż budzącej kontrowersje likwidacji zagłębia węglowego. W tym roku minie 15 lat od zamknięcia ostat­niej z trzech kopalni (KWK: Victoria, Wałbrzych, Thorez) zlikwidowanych w latach 90. wraz ze zwolnieniem ok. 20 tys. ludzi.

Koncepcje całościowej restrukturyzacji regionu wał­brzyskiego niestety nie wyszły, podobnie jak kolejne plany legalizacji (lub likwidacji) biedaszybów - pisaliśmy o tym ponad trzy lata temu omawiając kapitalną książkę-doku-ment dotyczącą m.in. Wałbrzycha i biedaszybów.⁶

Coś jednak się zmieniło, bo oto dziś Wałbrzych przoduje w kraju ... w dezaprobacie dla demokracji (kilkanaście procent elektoratu).

Bieda - szczęście - rozwałka

„Diagnoza społeczna 2013" pokazuje, że już wiosną 2011 r., pierwszy raz od 2000 r., więcej rodzin weszło do strefy ubóstwa niż się z niej wyrwało. A tegoroczne bada­nie przeprowadzone wiosną wykazało, że w ciągu dwóch lat dochody rodzin spadły o 5%, i więcej niż co trzecia ro­dzina (35%) ma kłopoty z przysłowiowym wiązaniem końca z końcem. Na wiarygodność tych badań cień rzuca jednak to, że mimo spadku dochodów i rosnącej biedy -Polacy są ponoć coraz bardziej zadowoleni z życia. Szczęś­cie znajdują w biedzie? Gdyby tak miało być, to jesteśmy na dobrej drodze.

Według raportu GUS z czerwca tego roku „Ubóstwo w Polsce w 2012 r." w biedzie żyło od 6,7% do 16% Pola­ków, tj. 2,5-6 min osób. Niższa z tych liczb wynika z wyli­czonego przez IPiSS minimum egzystencji, czyli dochodu niezbędnego do biologicznego przetrwania. Dla gospodar­stwa jednoosobowego było to w zeszłym roku 521 zł, dla czteroosobowej rodziny (dwoje dzieci do lat 14) 1401 zł. Te 2,5 min osób nieosiągających dochodów na tym pozio­mie, żyjących w nędzy, „zasilało" szeregi zbędnych. Czy szczęśliwych?