Ustawodawca musi reagować – również ze względu na zapewnienie realizacji prawa do emerytury – na zmiany okoliczności, w jakich funkcjonuje system emerytalny. Powinien uwzględniać różne czynniki, w szczególności gospodarcze i społeczne, które w odpowiednio długiej perspektywie czasowej mogą wpływać na sposób zapewnienia obywatelom zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego.

Co do zarzutu dotyczącego należytej podstawy prawnej przeprowadzenia umorzenia jednostek rozrachunkowych w OFE i transferu środków z OFE do ZUS-u Trybunał stwierdził, że zasady te wynikały z ustawy. Rozporządzenie Rady Ministrów, które określało czas dokonania transakcji i szczegółowy sposób transferu poszczególnych kategorii lokat, miało charakter techniczny. Zostało wydane przed rozpoczęciem procedury umorzenia jednostek rozrachunkowych. Przeprowadzona w ten sposób operacja rachunkowa miała zatem odpowiednią podstawę normatywną.

Mechanizm składania oświadczeń o przekazywaniu składek do OFE bądź na subkonto w ZUS-ie został uznany za zgodny z zasadą zaufania obywatela do państwa (art. 2 konstytucji). Wiąże się z przyznaniem ubezpieczonym prawa do współdecydowania o tym, w jakim wymiarze chcą partycypować w zmienionej, kapitałowej części systemu emerytalnego. Jest rozwiązaniem, które pozwala ubezpieczonym samodzielnie kształtować swoją sytuację prawną. Trybunał podkreślił jednocześnie, że uprawnienia, jakie ustawodawca przyznaje ubezpieczonym w ramach wykreowanego przez siebie systemu emerytalnego nie mogą być rozpatrywane w kontekście zasady wolności jednostki. Dotyczą bowiem powszechnego i obowiązkowego systemu ubezpieczeniowego.

Przepisy ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (dalej: ustawa o OFE) dotyczące informowania o działalności funduszy oraz wprowadzające zakaz reklamy funduszy zostały sformułowane w sposób dostatecznie jasny i precyzyjny. Możliwe jest wskazanie adresatów tych unormowań, nakazanych i zakazanych zachowań oraz sankcji, jakie mogą grozić w przypadku ich nieprzestrzegania. Istotne znaczenie ma to, że przepisy te nie zostały skierowane do konsumentów, ale do podmiotów zajmujących się profesjonalnie reklamą, którzy są w stanie określić znaczenie ustawowych terminów, takich jak informacje przedstawione w sposób zrozumiały, obiektywny i rzetelny, reklama wprowadzająca lub mogąca wprowadzić w błąd itp.