Słynne stało się powiedzenie Henryka Goryszewskiego, prawnika, nauczyciela akademickiego, a zarazem wicepremiera w rządzie Hanny Suchockiej, który w 1993 roku powiedział:

„Nie jest ważne, czy w Polsce będzie kapitalizm, wolność słowa, czy będzie dobrobyt – najważniejsze, aby Polska była katolicka.”

Trudno o większą przepaść między ideą „przyjaznego rozdziału państwa i Kościoła” a postawą wyrażoną przez ówczesnego działacza ZChN. Lektura setek homilii biskupów, działań polityków takich jak b. wiceminister sprawiedliwości Michał Królikowski, Jarosław Gowin, czy pani Sobecka, skłania do wyrażenia opinii, że grzechem Henryka Goryszewskiego była tylko szczerość, otwarta prezentacja głównego celu dużej i silnej części polskiej sceny politycznej.

Analiza wystąpień Jarosława Kaczyńskiego wydaje się nie pozostawiać wielu wątpliwości, iż maksyma Goryszewskiego jest mu bliska, a wypowiada ją tylko odrobinę ostrożniej. Czy mamy tu do czynienia z  instrumentalnym traktowaniem religii i Kościoła, czy z głębokim przekonaniem o wyższości tzw. prawa naturalnego nad prawem stanowionym? Wiele wskazuje na to, że Jarosław Kaczyński  jest głęboko przekonany, iż konstytucja winna być podporządkowana Kościołowi, a nie że Kościół musi się nauczyć funkcjonowania w ramach konstytucji. Dotyczy to prawdopodobnie 99 procent polityków tego ugrupowania, tak na poziomie krajowym, jak i samorządowym. Sprawa doktora Chazana była ciekawym  testem polskiego ładu konstytucyjnego, równie ciekawym jak poznańskie osły i setki błazeńskich występów posłów i radnych PiS szczerze przejętych potrzebą obrony chrześcijańskich wartości.

Nieco dalej mamy polityków nie kryjących swojego cynizmu, którzy, jak Janusz Korwin-Mikke, otwarcie mówią, że religijne przekonania społeczeństwa, to element, który warto wykorzystywać w grze politycznej.

Kiedy zastanawiamy się nad  mechanizmem uległości wobec roszczeń Kościoła, warto pamiętać, że motywacja okazywania takiej uległości jest bardzo zróżnicowana, ale efektem jest nieodmiennie stała degeneracja świeckiego ładu konstytucyjnego.

Wielokrotnie w różnych miejscach przypominałem, że idea państwa świeckiego nie była wymysłem ateistów, że była koncepcją ludzi wierzących, szukających drogi do położenia kresu waśniom religijnym. Również w Polsce rzecznikami świeckiego państwa byli ludzie wierzący, w tym otwarci katolicy, których głos był często ignorowany bądź otwarcie zwalczany przez hierarchię kościelną.