W myśl art. 49 Regulaminu Senatu, jeżeli oświadczenia senatorów zawierają wnioski i uwagi kierowane do członków Rady Ministrów, przedstawicieli organów i instytucji państwowych lub samorządowych, są niezwłocznie przekazywane przez Marszałka Senatu do wskazanych adresatów w celu zajęcia stanowiska. Regulamin stanowi, że odpowiedzi udzielane są senatorom w formie pisemnej, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia przekazania oświadczenia. W doktrynie wskazano, że w praktyce senatorowie wykorzystują oświadczenia do podobnych celów, do których posłowie wykorzystują interpelacje²⁵. Jednak wspomniane podobieństwo celów nie może przesłaniać zasadniczej różnicy polegającej na tym, że niezależnie od nazwy owe oświadczenia nie są interpelacjami w sensie funkcjonalnym, ponieważ nie spełniają żadnej roli w egzekwowaniu odpowiedzialności politycznej i prawnej organów, do których są adresowane, gdyż Senat takiej odpowiedzialności nie egzekwuje, ponieważ nie sprawuje kontroli parlamentarnej.

Art. 49 Regulaminu Senatu jest zatem z tego względu zgodny z art. 95 ust. 2 Konstytucji. Oświadczenie senatorskie nie jest interpelacją w świetle Konstytucji. Podobieństwo oświadczeń i interpelacji, polegające na tym, że mamy do czynienia z wypowiedzią zawierającą wskazanie problemu i obowiązkiem odpowiedzi na tę wypowiedź, nie eliminuje zasadniczej różnicy dotyczącej charakteru prawnego oświadczeń i interprelacji. Sprowadza się ona do tego, że interpelacje zostały uregulowane w art. 115 ust. 1 Konstytucji, natomiast oświadczenia mają podstawę w art. 15 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora oraz w art. 49 Regulaminu Senatu. Jedne i drugie są przejawem wykonywania mandatu przedstawicielskiego w warunkach demokracji parlamentarnej, która przecież polega na mówieniu.