Ta argumentacja nie wydaje się przekonująca: Trybunał miałby uzyskać większą sprawność w orzekaniu przez ograniczenie jego wydolności! Poza tym w historii TK nie zdarzyło się nic („skrajnie sprzeczne orzeczenia”) co wskazywałoby na konieczność odejścia od orzekania w mniejszych niż pełny składach. Wręcz przeciwnie, dzięki takiej organizacji (3 i 5 osobowe składy) Trybunał uzyskał możliwość przyspieszenia orzekania. Odeślijmy tu do komunikatu Biura Trybunału Konstytucyjnego dotyczącego debaty wokół wyboru sędziów. Cała argumentacja każe wnioskować o czymś przeciwnym, niż ujmuje to uzasadnienie: że jedna opcja polityczna pragnęłaby zdominować skład Trybunału.

Kolejność wpływu

I wreszcie trzeci element naprawy Trybunału: rozpatrywanie spraw zgodnie z kolejnością wpływu do TK „ma na celu wprowadzenie terminu o charakterze instrukcyjnym, w którym wniosek, pytanie prawne lub skarga konstytucyjna powinny zostać rozpatrzone. Brak takiego terminu w obowiązującym stanie prawnym powoduje nieuzasadnioną zwłokę w rozpoznawaniu niektórych spraw, aczkolwiek inne sprawy w tym czasie podlegają rozpoznaniu. Jakkolwiek, przekroczenie tego terminu nie pociąga za sobą konsekwencji prawnych, to powinno jednak stać się punktem odniesienia, w jakim czasie Trybunał powinien dążyć do wyjaśnienia podniesionej kwestii prawnej. Trudno bowiem pogodzić się z sytuacją, w której przez znaczny okres istnieją na tyle poważne wątpliwości co do zgodności z Konstytucją normy prawnej, że kwestia została zgłoszona do Trybunału, a jednocześnie Trybunał nie orzeka w danej sprawie. Mając na uwadze konieczność uwzględnienia czasu potrzebnego uczestnikom postępowania na opracowanie stanowiska w sprawie, projekt przyjmuje jednocześnie minimalny termin na rozpoznawanie sprawy. W okresie tym, nie tylko uczestnicy postępowania, ale i inne zainteresowane podmioty, w tym organizacje społeczne, będą miały możliwość przygotowania wyczerpującego stanowiska lub opinii w sprawie.”