2. Ersatz koalicja — sprowadzająca się do koncepcji, w której wprawdzie nie mamy do czynienia z formalnym odpowiednikiem koalicji, ale z grupą, która za spoiwo swych nieformalnych związków uważa wspólne cele socjalne bądź ekonomiczne. By je realizować, jest gotowa wstrzymać się od działań utrudniających prace rządowi, oczywiście przy założeniu, iż dąży on do urzeczywistnienia zbliżonych postulatów bądź przejawia wolę utrzymania korzystnego — z punktu widzenia ersatz koalicji — status quo

3. Minorytarianizm ad hoc — występuje wówczas, gdy rząd mniejszościowy nie przyjmuje ogólnej, zdecydowanej koncepcji działania, dla której starałby się po czasie. Nie ma tu zatem szerzej zakrojonej linii politycznego działania, charakterystycznej dla ersatz koalicji, ale szuka się poparcia dla poszczególnych projektów ustaw. Należy przy tym podkreślić, iż wydaje się, że ta forma sprawowania rządów musi być oparta na zabiegach stricte merytorycznych, gdyż jakiekolwiek propozycje natury personalnej są właściwe dla ersatz majorytarianizmu.

4. Minorytarianizm, opierający się na konstrukcji, zgodnie z którą rząd mniejszościowy działa według znanego parlamentowi planu perspektywicznego. Istnienie tej formy wymaga zatem ustalenia klarownej linii działania politycznego, obejmującej generalne reformy, które mają być systematycznie realizowane. Wydaje się też, iż działania te muszą dotyczyć kwestii niezbyt szczegółowych, gdyż w tej sferze mogą występować między ugrupowaniami duże rozbieżności, uniemożliwiające uzyskanie poparcia. Łatwiej zaś będzie uzyskać poparcie w sprawie realizacji ogólnej idei, właściwej np. dla prawej czy lewej strony sceny politycznej, liberalnej czy konserwatywnej ideologii. Stąd też ta forma rządów mniejszościowych daje największe szanse na realizację sztandarowych projektów politycznych.

Natomiast jeśli chodzi o częstotliwość występowania poszczególnych form rządów mniejszościowych, to na podstawie badań przeprowadzonych w Australii w latach 1989–2009 wynika, iż najczęściej dochodziło tam do funkcjonowania rządu mniejszościowego w ostatniej omawianej formie, czyli minorytarianizmu, na drugim miejscu były ersatz koalicje, zaś pozostałe dwa modele występowały niezwykle rzadko. Wynika to zapewne z faktu, iż największą stabilność polityczną oferuje właśnie, co do zasady, minorytarianizm, co obrazują statystyki z przytoczonych lat. Wynika z nich, że pięć rządów mniejszościowych działających w tej formie zdołało de facto przeprowadzić reformy o charakterze konstytucyjnym. Uzmysławia to nam zatem, iż trudno jest mówić o „słabości” takiej formy egzekutywy, skoro jest ona w stanie zjednywać sobie na tyle duże poparcie, by móc dokonywać dogłębnych reform. Przykład Australii świadczy również o tym, iż rządy mniejszościowe najczęściej sprawowała ta partia, która uzyskała najlepszy wynik wyborczy, tak było w 60% przypadków. Z pewnością zmniejsza to ryzyko przegłosowania przez Izbę wotum nieufności, należy jednak zwrócić uwagę na fakt, iż w pozostałych przypadkach partią rządzącą została ta, która wyborów nie wygrała. Umożliwia to wybicie się jednostkom, które cechuje największa charyzma, gdyż w przeciwieństwie do koalicji wykluczającej zwycięską partię system rządów mniejszościowych opiera się nie tyle na politycznych targach, co na sile oddziaływania danych jednostek, ich gotowości do ustępstw oraz umiejętności takiego programowania przyszłej linii działania, by stanowiła ona wypadkową innych poglądów politycznych.