Kolejnym powszechnym przekonaniem, jakie wskutek wspomnianego opracowania zostało poddane szerokiej dyskusji, było łączenie rządów mniejszościowych z nadmierną fragmentacją sceny politycznej. Przy wykorzystaniu obiektywnych wskaźników frakcyjności i polaryzacji systemu partyjnego wykazano, iż w systemach, gdzie rozdrobnienie jest większe, częściej występują rządy oparte na szeroko zakrojonych koalicjach, nie zaś te o charakterze mniejszościowym. Wynika to zapewne z faktu, iż zachodzi obawa o uzyskanie stosownego poparcia dla tych działań rządu mniejszościowego, które wymagałyby negocjacji ze zbyt wieloma uczestnikami sceny politycznej. W takim stanie rzeczy w efekcie naturalne wydaje się zawiązywanie długoterminowej współpracy, dotyczącej całej linii działania rządu, bez konieczności pozyskiwania poparcia wielu partii.

Przy analizie tego zjawiska należy zwrócić uwagę na przykład Kanady, w której — podobnie jak w krajach skandynawskich — wykształciła się tradycja rządów mniejszościowych. Nawet w ostatnich latach odnotowano tam jeden z najdłużej trwających rządów o takim charakterze, który funkcjonował przez ponad 2,5 roku i zakończył swoją pracę dopiero w 2008 r., gdy zostały rozpisane przedterminowe wybory. Rząd ten, pod przewodnictwem Stephena Harpera, funkcjonując przez tak długi czas, zdołał pozyskać odpowiednie poparcie, aby poprzez kolejny werdykt wyborczy umocnić swoją pozycję i uzyskać szerszą legitymizację społeczną, wciąż jednak pozostając rządem z mniejszościowym zapleczem parlamentarnym. Przykład ten zatem obrazuje, iż rząd mniejszościowy nie tylko może funkcjonować przez długi czas, ale także działać w sposób na tyle korzystny, by uzyskać większość w kolejnych wyborach, zmieniając tym samym swój status. Sytuacja Kanady diametralnie różni się w omawianym aspekcie od sytuacji Wielkiej Brytanii. W Kanadzie funkcjonowało 13 rządów mniejszościowych, z czego szczególnie warto wspomnieć rząd pod przewodnictwem Lestera Pearsona, który przetrwał w mniejszościowej formie dwie kadencje parlamentu, przeprowadzając dogłębne reformy, m.in. w sferze emerytur i ochrony zdrowia. Dzisiaj uważa się go za jeden z najbardziej produktywnych i kreatywnych rządów w całej historii Kanady.