No i tu zaczyna się problem, z którym nie wiadomo, co począć. Dość przypomnieć wtedy jeszcze w miarę kulturalne spory w łonie demokratycznej opozycji czasów peerelowskich, gdy „prawa” strona szermowała hasłami narodowo-patriotycznymi, „lewa” zaś kładła nacisk raczej na kwestie wolnościowe. Przestrzegałbym więc raczej liberałów przed patriotyczną polityką historyczną, bo tak czy inaczej, prędzej czy później, uwikłane to zostanie w kwestie „narodowe” z  p a t r i ą  pojmowaną jako wcielenie państwa prawa niewiele mające wspólnego, a ciążące ku nacjonalizmowi czy nawet ksenofobii, z wszystkimi tego konsekwencjami i powoływaniem kolejnego wodza jako zbawcy narodu oraz kwestionowaniem każdego stanowiska, które z tak pojmowanym porządkiem polemizuje jako z objawem zdrady narodowej. Nie znaczy to, ze problem podnoszony w artykule Lenkowskiego nie istnieje, ale wypędzanie diabła Belzebubem nie jest, jak mi się wydaje, jego najlepszym rozwiązaniem.
Studio Opinii