Przepisy wymienione w punktach 3, 7, 8 i 10 w zakresach tam wskazanych tracą moc obowiązującą z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw.

W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.

Wątpliwości konstytucyjne przedstawione we wnioskach objęły znaczną część ustawy o zgromadzeniach. Przedmiotem zaskarżenia uczyniono, dwa przepisy ogólne z rozdziału I ustawy. Kolejną grupą kwestionowanych przepisów były uregulowania dotyczące postępowania w sprawach zgromadzeń. Ponadto, wnioskodawcy zakwestionowali uregulowania dotyczące organizowania zgromadzeń w tym samym miejscu i czasie.  Przedmiotem wniosków uczyniono też przepisy stanowiące podstawę prawną wydania zakazu zgromadzenia publicznego. Następnie wnioskodawcy zgłosili zarzuty niekonstytucyjności względem przepisów określających obowiązki przewodniczącego zgromadzenia publicznego. Ostatni blok zagadnień związanych z postępowaniem w sprawach zgromadzeń dotyczył procedury rozwiązania zgromadzenia publicznego

Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że istotą wolności określonej w art. 57 konstytucji jest pozostawienie każdemu możliwości swobodnego określenia kwestii, której będzie dotyczyło zgromadzenie, jak również wyboru jego czasu i miejsca. Przedmiotem normowania art. 57 konstytucji jest każde pokojowe zebranie osób pragnących wspólnie, publicznie wyrazić poglądy bądź stanowiska lub uzewnętrznić przeżycia odnoszące się do sfery dobra wspólnego. Wolność zgromadzeń spełnia rolę mechanizmu wczesnego ostrzegania, ukazując opinii publicznej oraz organom przedstawicielskim istniejące źródła napięć wywołujących sprzeciw członków społeczeństwa w odniesieniu do konkretnych rozstrzygnięć podejmowanych w przestrzeni publicznej.

Odnosząc się do zarzutów formułowanych we wnioskach Trybunał stwierdził, że ustawowa definicja zgromadzenia, jako zgrupowania obejmującego co najmniej 15 osób, wprowadza element konstrukcyjny nie przewidziany na gruncie konstytucyjnym. Zgromadzeniem publicznym są także te pokojowe zgrupowania, których liczba uczestników nie spełnia tego kryterium. Zdaniem Trybunału, ustanowienie przesłanki liczebności uczestników nie jest ograniczeniem koniecznym w demokratycznym państwie. Trybunał zaznaczył, że ustawodawcy przysługuje pewien zakres swobody przy określaniu obowiązków odnoszących się do zgromadzeń publicznych w zależności od charakteru zgromadzeń. Nie może to jednak prowadzić do całkowitego pozbawienia zgromadzeń publicznych ochrony prawnej.