Trybunał zauważył, że ustawa zasadnicza nie wprowadziła zasady zakazu podwójnego opodatkowania. Wskazane przez wnioskodawcę wyroki Trybunału odnoszące się do tego zjawiska nie mogą stanowić podstawy sformułowania wniosku, że naruszenie zakazu podwójnego opodatkowania prowadzi bezpośrednio (niejako automatycznie) do naruszenia konstytucji. Zakaz podwójnego opodatkowania stanowi zasadę o randze ustawowej, wyprowadzaną z ustaw podatkowych, a ten fragment wniosku w niniejszej sprawie odnoszący się do zarzutu podwójnego opodatkowania dochodów podatnika nie zawiera jakichkolwiek dodatkowych argumentów uzasadniających naruszenie przez takie opodatkowanie norm konstytucyjnych.

Zakaz zmian w podatkach rocznych w czasie trwania roku rozliczeniowego odnosi się do wszystkich elementów konstrukcyjnych obowiązku podatkowego, a zatem podmiotu, przedmiotu, podstawy opodatkowania oraz stawek podatkowych. Wobec tego Trybunał stwierdził, że zmiany ustaw podatkowych wprowadzone na mocy art. 17 i art. 19 ustawy o podatku od kopalin i wchodzące w życie w trakcie trwania roku podatkowego nie są objęte zakazem wynikającym z art. 2 konstytucji. Wskutek ich wprowadzenia nie uległ modyfikacji ani przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz od osób prawnych, ani stawki podatkowe, ani podstawa opodatkowania w tych podatkach. Innymi słowy, nie doszło do ustalenia nowych zasad obliczania (wymiaru) tych podatków.

Dodatkowo wnioskodawca odniósł zakaz wprowadzania zmian w prawie podatkowym w czasie trwania roku podatkowego do nałożenia podatku od wydobycia niektórych kopalin. W tym zakresie Trybunał przypomniał, że powyższy zakaz jest wiązany w orzecznictwie Trybunału jedynie z podatkami wymierzanymi w skali rocznej, a i ten nie ma charakteru absolutnego. Tymczasem podatek od wydobycia niektórych kopalin jest rozliczany w skali miesięcznej.

Ustosunkowując się do kwestii oceny zakwestionowanych przepisów pod względem wymogu precyzji i jasności unormowania, Trybunał uznał, że nie zawierają one pojęć niedookreślonych w stopniu, który konkretyzowałby obowiązek Trybunału sięgnięcia po „środek ostateczny” w postaci stwierdzenia niekonstytucyjności unormowania. Powszechnie przyjęte metody wykładni przepisów prawa pozwalają bowiem na usunięcie ewentualnych niejasności wynikających z zaskarżonych przepisów.