Odnosząc się do zarzutu nieproporcjonalności ograniczenia prawa własności Trybunał stwierdził, że wprowadzając termin, po upływie którego – ustanowiona w postępowaniu zabezpieczającym – hipoteka przymusowa wygasa z mocy ustawy, prawodawca ograniczył realizację prawa majątkowego wierzyciela, na którego wniosek ustanowiono zabezpieczenie. Istotą analizowanego zagadnienia nie była ani sama długość terminu (tj. miesiąc liczony od uprawomocnienia się orzeczenia uwzględniającego roszczenie), ani skutek jego upływu (tj. upadek zabezpieczenia ex lege). Problem konstytucyjny sprowadzał się bowiem do pytania, czy uniezależnienie biegu terminu od dalszych czynności wierzyciela stanowi nieproporcjonalną ingerencję w jego prawa majątkowe, zabezpieczone hipoteką przymusową obciążającą nieruchomość dłużnika. Zważywszy, że konstytucyjna ochrona prawa majątkowego obejmuje także zagwarantowanie możliwości jego efektywnej realizacji uzasadnione było pytanie, czy zaskarżony przepis nie stanowi nieproporcjonalnego ograniczenia praw majątkowych wierzyciela. Trybunał dokonał kolejno oceny: przydatności, niezbędności oraz proporcjonalności w wąskim znaczeniu art. 754¹ § 1 k.p.c., uwzględniając, że ograniczenie praw majątkowych wierzyciela pozostaje w związku z ochroną prawa własności dłużnika, którego nieruchomość została obciążona hipoteką przymusową.

Oceniwszy przydatność zaskarżonego rozwiązania Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wprowadzenie miesięcznego terminu, po którym upada zabezpieczenie przewidziane w  art. 747 pkt 2 k.p.c., jest przydatne do ochrony praw dłużnika, odpowiada tymczasowemu charakterowi ochrony udzielanej w postępowaniu zabezpieczającym oraz znajduje aksjologiczne uzasadnienie w wartości, jaką jest stabilność obrotu i pewność w procesie sądowego stosowania prawa. Zaskarżony przepis, uniezależniając bieg terminu od dalszych czynności wierzyciela, nie skłania wierzycieli do realizacji swego prawa podmiotowego, a jedynie do składania wniosków o wydłużenie okresu, w którym dubluje się tytuł zabezpieczający i wykonawczy. W tym kontekście wygaśnięcie hipoteki przymusowej w związku z upadkiem zabezpieczenia po upływie,  o którym mowa w art. 754¹ § 1 k.p.c., stało na przeszkodzie osiągnięciu celu, o którym mowa w art. 730¹ § 2 k.p.c., a tym samym podważało zaufanie wierzycieli do ustanowionego zabezpieczenia.