Po drugie, o ile organy krajowe mają prawo, w stosownym przypadku, przeprowadzać przesłuchania w celu dokonania oceny faktów i okoliczności dotyczących podnoszonej przez osobę ubiegającą się o azyl orientacji seksualnej, o tyle przesłuchania dotyczące szczegółów praktyk seksualnych wnioskodawcy są sprzeczne z prawami podstawowymi gwarantowanymi w Karcie, w szczególności z prawem do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego.

Po trzecie, jeżeli chodzi o możliwość wyrażenia przez organy krajowe zgody na - co proponowały niektóre osoby ubiegające się o azyl - dokonanie czynności homoseksualnych, poddanie się przez nie ewentualnym „testom” w celu wykazania ich homoseksualności lub przedstawianie dowodów takich jak zapisy wideo czynności intymnych, Trybunał podkreślił, że oprócz tego, że takie elementy niekoniecznie posiadają wartość dowodową, to mogą naruszać godność człowieka, której poszanowanie gwarantowane jest w Karcie. Ponadto zezwolenie lub wyrażenie zgody na tego rodzaju dowody miałoby skutek zachęcający w odniesieniu do innych osób ubiegających się o azyl i de facto sprowadzałoby się do nałożenia na nie obowiązku przedstawienia takich dowodów.

Po czwarte, ze względu na delikatny charakter informacji dotyczących sfery osobistej danej osoby, a w szczególności jej seksualności, nie można wyprowadzać wniosku o braku wiarygodności wyłącznie na tej podstawie, że z powodu niechęci do ujawniania intymnych aspektów życia osoba ta nie zadeklarowała od początku swojej homoseksualności.

¹ Dyrektywa Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony ( Dz.U. L 304, s. 12) oraz dyrektywa Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (Dz.U. L 326, s. 13).