Postanowienia ustawy o regulacji lobbingu — poza zdefiniowaniem podstawowych pojęć, takich jak: „wpłata”, „wydatek”, „ustawodawstwo” — nakładały na lobbistów dwa podstawowe obowiązki: sprawozdawczy i rejestracyjny. Ten pierwszy realizowany był przez dokumentowanie m.in. wpłat i wydatków na prowadzenie działalności lobbingowej, co miało być realizowane w formie sprawozdań składanych sekretarzowi Izby Reprezentantów (clerk). Natomiast drugi związany był z koniecznością zarejestrowania się w rejestrze prowadzonym przez sekretarza Izby Reprezentantów i sekretarza Senatu. W tym zakresie, zgodnie z ustawą, lobbista oprócz swoich danych osobowych musiał ujawnić m.in. warunki finansowe zatrudnienia i określić przedmiot swych oddziaływań. Naruszenie wymienionych obowiązków sprawozdawczych i rejestracyjnych było zagrożone odpowiedzialnością karną.

Ustawa o regulacji lobbingu już od momentu wejścia w życie została poddana krytyce zarówno ze strony zwolenników, jak i przeciwników reglamentacji działalności lobbingowej. Pierwsi wskazywali na liczne braki i luki umożliwiające obchodzenie jej postanowień, a dla drugich nawet tak podstawowa regulacja stanowiła niedopuszczalną ingerencję, przede wszystkim w prawo petycji chronione przez I poprawkę do konstytucji. Przeciwnicy nowej regulacji podjęli zatem próbę zakwestionowania konstytucyjności RLA w sądzie. Efektem było postępowanie w sprawie United States versus Harriss, zakończone 7 czerwca 1954 r. wyrokiem Sądu Najwyższego.