Wśród najistotniejszych zmian należy wskazać istotne rozbudowanie w LDA legalnych definicji służących doprecyzowaniu użytych terminów. W ustawie rozróżniono dwie kategorie lobbistów, tj. pracowników lobbingujących na rzecz swego pracodawcy i podmioty wynajmowane do prowadzenia lobbingu. Określono również grupę funkcjonariuszy publicznych i to nie tylko — jak było do tej pory — w Kongresie, ale także w administracji, z którymi tzw. kontakt lobbingowy (lobbying contact) skutkuje powstaniem obowiązku rejestracji. Zakres przedmiotowy przepisów rejestracyjnych i sprawozdawczych LDA ograniczono wyłącznie do podmiotów, które otrzymują wynagrodzenie z tytułu prowadzenia działalności lobbingowej oraz w danym sześciomiesięcznym okresie wykonały co najmniej jeden kontakt lobbingowy lub na działania lobbingowe na rzecz danego klienta poświęciły co najmniej 20% swego czasu. Utrzymano wyłączenie spod rygorów regulacji pośrednich metod komunikacji z funkcjonariuszami publicznymi. Doprecyzowano przepisy dotyczące obowiązków rejestracyjnych i sprawozdawczych. Mimo to już w 1998 r., a następnie w roku 2007 dokonano znaczących nowelizacji LDA. Szczególnie ważne zmiany wniosła ostatnia z wymienionych nowelizacji. Dotyczyły one przede wszystkim dalszego zaostrzenia wymogów rejestracyjnych i sprawozdawczych oraz kar za naruszenie przepisów ustawy. Istotnym novum było również wprowadzenie przepisów ustanawiających procedury monitorowania przestrzegania postanowień ustawy o jawności lobbingu.

Między uchwaleniem w roku 1946 ustawy o regulacji lobbingu a ostatnimi istotnymi poprawkami LDA z roku 2007 upłynęło ponad 60 lat. W tym okresie w USA zaszły znaczące przemiany polityczne, społeczne i obyczajowe. Oczywiste jest, że znalazły one swoje odbicie także w ustawodawstwie i w orzecznictwie sądowym. Ewolucję, która zaszła w interesującym nas aspekcie, ilustruje m.in. zmiana uzasadnienia potrzeby regulacji prawnej lobbingu. W przypadku RLA mowa była o zapewnieniu stosownej wiedzy członkom Kongresu. Zasadniczym celem, który ma realizować LDA, jest ujawnienie opinii publicznej aktywności lobbingowej i podnoszenie zaufania społeczeństwa amerykańskiego do działań organów władzy. Nie wywołuje zatem kontrowersji pogląd, że współcześnie problem konstytucyjności ustawodawstwa lobbingowego nie powinien być rozpatrywany wyłącznie w kontekście ograniczeń narzuconych przez Sąd Najwyższy w wyroku United States versus Harriss. Faktem jest, iż orzeczenie to nadal ma zasadnicze znaczenie w kontekście dyskutowanej materii, szczególnie w kwestii dopuszczalności regulacji zjawiska lobbingu w świetle prawa petycji chronionego I poprawką. Trudno się bowiem spodziewać powództwa o podobnym zakresie rzeczowym.