Wątpliwości co do zgodności z konstytucją mogą zatem budzić wyłącznie szczegółowe rozwiązania przyjęte w aktualnie obowiązującym ustawodawstwie lobbingowym, które w niektórych aspektach wykraczają poza ramy określone w dyskutowanym orzeczeniu. W efekcie potencjalny zakres sporu powinien w pierwszej kolejności obejmować szeroko rozumianą wolność słowa. Trzeba mieć przy tym świadomość dynamiki zmian zachodzących zarówno w ustawodawstwie regulującym sferę publiczną, jak i w stanowisku samego Sądu Najwyższego. Oba te czynniki powodują, że zastrzeżenia zgłaszane parę dekad temu współcześnie w dużej mierze nie mają racji bytu. Może to prowadzić do konkluzji, że wymogi ustanowione w LDA i jej poprawkach nie powinny zostać uznane za niekonstytucyjne. Tak jednoznaczne stwierdzenie nie jest jednak uprawnione z uwagi na brak stosownego orzecznictwa sądowego poświęconego LDA. Uzasadnienia takiej tezy można wyłącznie poszukiwać w szeregu wyroków Sądu Najwyższego, sformułowanych przy okazji rozstrzygania kwestii konstytucyjności ustawodawstwa o zbliżonym zakresie przedmiotowym.

Na pierwszy plan wysuwają się tutaj orzeczenia, które zapadły przy okazji badania konstytucyjności federalnego ustawodawstwa regulującego finansowanie kampanii wyborczych. Wynika to z podobnego ratio legis przedmiotowych aktów prawnych i zasadniczych zastrzeżeń w zakresie ich zgodności z zasadą wolności słowa. Ta spójność jest szczególnie widoczna w zakresie wymogów jawności przepływów finansowych. W efekcie, w uzasadnieniach wyroków federalnego Sądu Najwyższego w takich znanych sprawach, jak Buckley versus Valeo z roku 1976 i 2003 i w sprawie McConnell versus Federal Election Commission z 2003 r., możemy zidentyfikować wątki istotne w kontekście analizy konstytucyjności LDA. Przykładowo w pierwszym z wymienionych wyroków uznano za konstytucyjne m.in. zobowiązanie podmiotów prywatnych do ujawniania wydatków poniesionych na rzecz wspierania lub zwalczania kandydatów w wyborach. Natomiast w wyroku w sprawie McConnell versus Federal Election Commission podtrzymano konstytucyjność postanowień dotyczących obowiązku ujawniania aktywności finansowej w kampaniach wyborczych zawartych w ustawie Bipartisan Campaign Reform Act of 2002. Istotne jest przy tym, że w obu przypadkach Sąd Najwyższy argumentował swoje stanowisko (a zatem i konstytucyjność przedmiotowych regulacji) m.in. prawem opinii publicznej do uzyskania pełnej informacji o kandydatach oraz koniecznością zwalczania korupcji bądź nawet potencjalnych źródeł jej występowania. Zdaniem Sądu, istnieją dowody, że ci, którzy np. wpłacają duże kwoty na rzecz partii politycznych, otrzymują uprzywilejowany dostęp do funkcjonariuszy wysokiego szczebla. Niewątpliwie zasadniczo podobne przesłanki uzasadniają rację bytu ustawodawstwa lobbingowego.