d) Wątpliwości ETPC rodziłoby ściganie za akt „okazywania lekceważenia”, inny i „słabszy” niż akt znieważenia, co może ograniczać krytykę.

e) ETPC zauważyłby też zapewne specyficzny charakter sankcji karnych oraz ich negatywny wpływ na swobodę wypowiedzi.

f) Być może wreszcie ETPC dostrzegłby brak przepisów analogicznych do art. 49 § 1 k.w. w innych państwach Konwencji i wprowadzenie wykroczenia z art. 49 § 1 k.w. do polskiego prawa w czasach komunistycznych.

Przypisy:

^[1] Dwa aspekty legalności ingerencji, polegające na adekwatnej dostępności prawa i dostatecznej jego precyzyjności, zostały zidentyfikowane w wyroku Sunday Times przeciwko Wielkiej Brytanii (nr 1), wyrok z 26 kwietnia 1979 r. (skład plenarny), skarga nr 6538/74, Series A. 30, par. 49.
^[2] Te „normatywne parametry” składające się na konieczność ingerencji zostały zidentyfikowane w wyroku Handyside przeciwko Wielkiej Brytanii, wyrok z 7 grudnia 1976 r. (skład plenarny), skarga nr 5493/72, Series A. 24, par. 48 i 50.
^[3] Przykładowo J. Raglewski, Konstrukcja tzw. czynów przepołowionych, w: Teoretyczne i praktyczne problemy współczesnego prawa karnego. Księga jubileuszowa dedykowana profesorowi Tadeuszowi Bojarskiemu (red. A. Michalska-Warias, I. Nowikowski, J. Piórkowska-Flieger), Lublin 2011.
^[4] Zob. moje przeglądy najnowszego orzecznictwa ETPC związanego z art. 7 Konwencji: Zakaz karania bez podstawy prawnej - orzecznictwo ETPC za lata 2011-2014, „Europejski Przegląd Sądowy” 2015, nr 8; Zakaz karania bez podstawy prawnej - orzecznictwo ETPC za lata 2008-2010, „Europejski Przegląd Sądowy” 2011, nr 11.
^[5] Na temat ochrony prawnej narodu i państwa piszę w artykule Kontrowersje prawne wokół przestępstwa pole-gającego na pomawianiu narodu o popełnienie zbrodni, „Problemy Współczesnego Prawa Międzynarodowego, Europejskiego i Porównawczego” 2010, vol. VIII. Powstał on jednak jeszcze przed wyrokiem ETPC w sprawie Dink przeciwko Turcji. 
^[6] We wcześniejszym wyroku izby w sprawie Cumpana i Mazare przeciwko Rumunii ETPC stwierdził stosunkiem pięciu głosów do dwóch, że wymierzone sankcje były zgodne z Konwencją (wyrok z 10 czerwca 2003 r.).
^[7] Pogląd o potrzebie zakwestionowania już dzisiaj sankcji bądź środka karnego jako takiego (a więc drogi prawa karnego) pojawia się w zdaniach sędziowskich dołączonych do wyroków: np. zdanie równoległe sędziego Nicolasa Bratzy (prezesa izby) do wyroku Długołęcki przeciwko Polsce (wyrok 24 lutego 2009 r., skarga nr 23806/03, niepubl.) i wspólne zdanie odrębne sędziów Christosa Rozakisa, Nikolasa Bratzy, Françoise Tulkens i Jana Śikuty (pierwsza trójka to obecni prezesi izb i wiceprezesi ETPC) do wyroku Wielkiej Izby z 22 paździer-nika 2007 r. w sprawie Lindon, Otchakovsky-Laurens i July przeciwko Francji (skargi nr 21279/02 i 36448/02, ECHR 2007-XI).
^[8] Tolstoy Miloslavsky przeciwko Wielkiej Brytanii, wyrok z 13 lipca 1995 r., skarga nr 18139/91, Series A. 316- B, par. 48.