W każdym państwie europejskim sędziowie zachowują w dobrej pamięci sędziów będącymi wzorcami osobowymi dla przyszłych pokoleń sądowników. Zdarza się, że ich nazwiska są znane wszystkim interesującym się sądownictwem. Tak jak w przypadku sędziego Giovanni Falcone czy we Francji sędziego Catherine Pierce. W Polsce dobrze pamiętamy z lat 60. nazwisko sędziego Michała Kulczyckiego a z lat 80. nazwiska sędziów Adama Strzembosza – wolnej Polsce I prezesa Sądu Najwyższego, czy nieżyjących już Wojciecha Welmana – w wolnej Polsce prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie czy Stanisława Rudnickiego – w wolnej Polsce prezesa Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, Stanisława Dąbrowskiego – w wolnej Polsce przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa i do śmierci Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Należy w tym szeregu wymienić również obecnego prezesa Izby Karnej Sądu Najwyższego Lecha Paprzyckiego, który w 1982 roku, niespełna 35 letni sędzia wojewódzki w Warszawie, konsekwentny przeciwnik kary śmierci, oparł się w czasie narady sędziowskiej kilkugodzinnym naciskom prokuratora generalnego i ministra sprawiedliwości okresu stanu wojennego i nie podpisał się pod wyrokiem skazującym na taką karę. Ta postawa zaowocowała – w Warszawie sędziowie zaprzestali wymierzać karę śmierci, choć obowiązywała ona do 1998 roku. Pamiętajmy też o sędzim Stanisławie Leszczyńskim, który jako jedyny z trzech sędziów zawodowych orzekających 10 września 1932 r. w procesie brzeskim głosował za uniewinnieniem wszystkich 11 oskarżonych posłów. Celem aresztowania, traktowania w twierdzy brzeskiej oraz procesu w Warszawie było trwałe zastraszenie tych polityków i pokazanie im, że nie należy sprzeciwiać się „władzy zwierzchniej”.