Adam Smith, gdyby się zorien­to­wał we współ­cze­snej eko­no­mice, zauwa­żyłby może, że PKB to mier­nik. Arcy­ważny, lecz nie jest mate­rią, którą można manew­ro­wać. Zawiera się w już wytwo­rzo­nych i roz­dy­spo­no­wa­nych pro­duk­tach i wyświad­czo­nych usłu­gach. Budżet pań­stwa z kolei, obcią­żony chro­nicz­nym defi­cy­tem i rosną­cym dłu­giem, a do tego w więk­szo­ści już z góry roz­dy­spo­no­wany przez ustawy, też nie daje pola manewru. Podob­nie, czy nawet gorzej wyglą­dają budżety  samo­rzą­dów terytorialnych.

Unia Euro­pej­ska nie ma takich moż­li­wo­ści jak Pan Bóg i jak chce pomóc musi wyda­wać żywą gotówkę. Ten grosz gotowy, jak mawiali przod­ko­wie, oka­załby się w opi­nii jego dzi­siej­szych kry­ty­ków, ważny i decy­du­jący o naszym roz­woju, gdyby Tusk go przy­wiózł zde­cy­do­wa­nie mniej.

Studio Opinii