Wreszcie, nie chciałbym żyć w państwie, w którym w imię laickiej gorliwości odziera się z godności jednostkę i kwestionuje jej konstytucyjne prawa: do wyznawania i praktykowania religii, zrzeszania się i współtworzenia społeczeństwa obywatelskiego. Czy taki cel przyświeca dziś tym, którzy uważają siebie za liberałów i adwokatów katolickiego „Kościoła otwartego”? Którym ponoć zależy na tym, żeby członkami i twarzami Kościoła były osoby rozumne?

Czy domagając się z jednej strony jawności życia publicznego, z drugiej nie wykorzystują jej przeciwko jednostce, obywatelowi swego państwa? Czy pragnąc naprawy życia publicznego, nie wylewają przypadkiem dziecka z kąpielą? I zamiast wytykać błędy w poszczególnych wyrokach Trybunału za pomocą rzeczowej krytyki, skupiają się na atakowaniu osoby za jej prywatne przekonania?

W obliczu takich postaw i takich działań dwie rzeczy wydają się pewne. Po pierwsze, że ludowy trybunał opinii publicznej wyda wyrok skazujący. I po drugie, że nie będzie to wyrok sprawiedliwy.

*Autor jest publicystą, redaktorem naczelnym Miesięcznika Ewangelickiego
Miesięcznik Ewangelicki