Kopiowanie utworów jest coraz łatwiejsze. Jak powinno na to zareagować prawo autorskie? Większym rygoryzmem, czy wręcz przeciwnie?

Wraz z ekspansją przestrzennego drukowania pada kolejny techniczny bastion. Odtąd już nie tylko skopiowanie tekstów, zapisanego dźwięku czy obrazu jest dziecinną igraszką, lecz także form przestrzennych. Wszelkie wysiłki zmierzające do odwrócenia tendencji do czynienia utworów jeszcze bardziej dostępnymi są oczywiście bezcelowe. Aby respektować interes twórców należy po prostu rozwijać i udoskonalać system sprawiedliwego rekompensowania szkody powstałej u twórców w wyniku korzystania z utworów w ramach dozwolonego użytku. Do opinii publicznej przedostają się odpryski takiej dyskusji, szkoda jedynie że prowadzonej niemal wyłącznie przez podmioty jawnie zainteresowanie w takim czy innym ukształtowaniu tego systemu. Natomiast z całą pewnością przy ustalaniu wysokości owego „odszkodowania” na rzecz twórców trzeba brać pod uwagę przeznaczenie danego urządzenia oraz jego – powiedziałbym kolokwialnie – szkodliwości dla interesu twórców. Tego wymaga od nas już nie tylko orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwość UE, ale przede wszystkim elementarna logika. Tyle tylko, że uwzględnienie tego ostatniego jest właśnie zadaniem najtrudniejszym, bo wymagającym solidnego udokumentowania, co z kolei jest kosztowne, długotrwałe, itd. W tym momencie zamyka się błędne koło dyskusji wrogich sobie obozów.